Het zit in de genen

Het zit hem in de genen, ik heb het van geen vreemde; mijn reislust is mij duidelijk doorgegeven door mijn vader.

Geboren in 1929 reisde mijn vader de eerste jaren van zijn huwelijk voornamelijk binnen Nederland – dat was in die tijd gebruikelijk – maar al gauw verlegde hij de grenzen naar landen die weliswaar nog binnen  Europa  lagen maar toentertijd toch beschouwd werden als  heel  anders dan anders.

Zo reisde hij met mijn moeder naar het toenmalige Joegoslavië en Bulgarije.

Het lot wil dat mijn ouders scheidden toen ik twaalf jaar was en ik mijn vader daarna jarenlang niet zag. Pas na mijn dertigste werd het contact tussen ons hersteld en eigenlijk had ik toen pas door dat ik het reisvirus van hem geërfd had!

(Mijn bloemrijke taalgebruik heb ik overigens ook van hem geërfd!)

De term “levensgenieter” of “bon vivant” is mijn vader op het lijf geschreven.

Samen met Gemma, zijn tweede vrouw die ik beschouw als mijn moeder, probeert hij zoveel mogelijk van het leven te genieten en dat kenmerkt zich in zoveel mogelijk reizen, lekker eten & drinken en zoveel mogelijk leuke dingen doen. (vooral met zijn dochter en schoonzoon!)

Uiteraard hebben zij met z’n tweetjes ook de nodige ellende op hun pad gehad, met als triest dieptepunt het moment dat bij Gemma borstkanker geconstateerd werd.

Maar ook hier weer twijfel ik er niet aan dat het niet te stuiten optimisme dat tijdens deze ziekte zowel door mijn vader als door Gemma aan de dag gelegd werd, mee heeft geholpen de ziekte te bestrijden.

Inmiddels zijn we alweer vele jaren verder en is mijn vader inmiddels 82 jaar oud.

Ondanks het feit dat hij – zoals hij het zelf altijd zo mooi weet te verwoorden - “in de winter van zijn leven is aanbeland” heeft hij nog steeds een niet te stuiten levenslust.

In Januari van dit jaar was het dan ook schrikken toen hij een hartaanval kreeg.

Hij werd direct gedotterd en moest nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven.

Dit alles tot zijn grote frustratie, er moest inmiddels zoveel gedaan worden; er lagen zoveel plannen ! En zeker zou hij opgeknapt moeten zijn om de vakantie naar Italië in Juni niet in gevaar te brengen!

Eenmaal thuis uit het ziekenhuis volgde er twee weken later nog een “collaps”  waarbij het er dusdanig ernstig aan toe ging dat Gemma echt dacht dat ze haar man ging verliezen.

Maar ook deze “tegenslag”  kwamen ze samen weer te boven en mijn vader krabbelde na de nodige ziekenhuis tijd weer op. Hij pakte zijn dagelijkse wandeling van een aantal kilometers weer op  en probeerde zo snel mogelijk te herstellen.

Aangenaam verrast was ik toen hij met liet weten dat hij met Gemma  nog dit jaar een 7 weken durende reis door Australië en Tasmanie zou  maken! Deze reis hadden ze eerder willen maken maar een hernia gooide toen roet in het eten. En omdat ze beiden geschrokken waren van de hartaanval eerder dit jaar wilden ze de reis nu zo snel mogelijk maken.

Dus, eerst in Juni naar Italië, en daarna in Oktober naar Australië en Tasmanie waarvan ze van plan zijn 2 weken in een huurauto rond te rijden.

Kijk, en dat is nou mijn vader ten voeten uit!

 “Fantastisch!” zei ik, “moet je doen!”

Vlak hierbij vooral ook niet de levenslust van Gemma uit want dit stukje gaat weliswaar over mijn vader maar ook Gemma is overal voor in.

Pa, ik ben ontzettend trots op je en ik ben blij dat je een stukje van je reisgenen aan mij hebt doorgegeven.

Ik hoop dat jullie nog vele jaren mooie reizen mogen maken samen enne… neem mooie foto’s mee terug naar huis hè! J

(oh ja, had ik dat al gezegd? Het fotografievirus komt ook van de Blom-zijde…)

Mijn vader: levensgenieter pur sang! foto genomen door Gemma

Wie schrijft, die blijft

In mijn profiel staat het al; ik houd van schrijven.  Zodoende reist op al onze reizen en trips mijn notitieboek in mijn kielzog mee. Veilig opgeborgen in mijn rugzak zit altijd een klein boekje dat ik bij elke gelegenheid tevoorschijn kan toveren om snel wat op te schrijven.

Ooit is dit geboren uit het feit dat we zoveel deden op vakantie dat ik zodoende de ene dag niet meer wist wat we de vorige dag allemaal gedaan hadden en dus besloot kleine aantekeningen te maken maar algauw groeide dit uit tot het schrijven van lange verhalen. Tja, je bent schrijver of niet J

Ik schrijf op trappen van kerken, op terrassen, in treinen en vliegtuigen, mijn boekje en mijn pen zijn altijd bij me.

Zo ook in Istanbul natuurlijk. Hier en daar koop ik tijdens een reis een nieuw boekje waardoor alle travel journals er verschillend uitzien. Afgelopen jaar had ik in Canada een mooi notitieboekje gekocht en daarin had ik al de nodige Canadese avonturen opgetekend. Ook Edinburgh, dat we afgelopen december bezochten, was beschreven in dit boekje.

Aangezien het nog niet vol was ging het mee in de rugzak naar Istanbul.

De eerste twee dagen in Istanbul had ik een schat aan informatie opgetekend en ik was helemaal tevreden met mezelf.

Toen sloeg het noodlot toe: op de derde dag kwamen we terug op onze hotelkamer en toen ik nog gauw even wat op wilde schrijven bleek het notitieboekje spoorloos te zijn.

Alles werd op zijn kop gezet maar het boekje bleef onvindbaar.

Hoe kon dat nou????

In ons hoofd gingen we na wat we allemaal gedaan hadden, waar we geweest waren; Remco belde zelfs met het restaurant waar we gegeten hadden. (En probeer dan maar eens aan een Turk wiens Engels niet best is uit te leggen wat een “notebook” is.  “No, not a laptop, but a small book in which you can write!” )

Helaas bleef het boekje onvindbaar, ook toen we de volgende morgen alle plekken afgingen waar we de dag tevoren waren.

Ik was treurig. Dit boekje bevatte zoveel informatie en dat was nu allemaal voorgoed verloren. Herschrijven is natuurlijk geen optie,  dat is onmogelijk. Alhoewel ik blij was dat een gedeelte van de Canada verhalen op mijn weblog staan, voelde ik me er erg rot.

Ik weet dat er ergere dingen zijn, maar het voelde net of een stukje van mezelf, van mijn herinneringen, weg was.

We gingen terug naar de Aya Sophia, die we dag tevoren bezochten. Na ons bezoek aan de Aya Sophia had ik in het park in mijn boekje zitten schrijven en tot onze stomme verbazing ontmoetten we een jonge gids bij de Aya Sophia die meldde dat hij ons gisteren op dat-en-dat bankje had zien zitten (en dat klopte dus!) Hij had later een vrouw zien lopen met een boekje, zij had het blijkbaar gevonden en vroeg aan verschillende mensen in het park of het boekje soms van hen was.

Ik kon mijn oren niet geloven ! Ik had mijn travel journal dus op het bankje in het park laten liggen!

Deze jonge gids zei de vrouw te kennen die hij gezien had; hij wist dat zij verkoopster van water was  en hij beloofde haar te vragen naar het boekje wanner hij haar weer zou zien.

We wisselden gegevens uit en uiteraard beloofde ik alle kosten voor verzending van het boekje te vergoeden.

We gingen verder met onze trip, en verwachtten het notitieboekje nooit meer te zien.

Ik kocht een nieuw boekje en ging verder met nieuwe verhalen, maar het verlies van het mooie travel journal bleef knagen.

Helaas gebeurde er niets, we hoorden nooit meer wat en beschouwden alles als “een typisch geval van helaas”

We vlogen naar huis en in mijn nieuwe boekje beschreef ik het verlies van het oude.

Drie weken na thuiskomst was ik alles vergeten toen er een kleine enveloppe uit Denemarken arriveerde, helemaal volgeplakt met Deense postzegels.

Mijn vriendin was net op vakantie geweest in Denemarken dus zij was de eerste aan wie ik dacht toen ik het ding van de deurmat raapte. Zou ze iets voor me gekocht hebben in Denemarken? Wat leuk!

Groot was mijn verbazing toen ik de enveloppe openscheurde en mijn notitieboekje eruit viel! De mooie kaft was van het boekje afgescheurd, alleen de verhalen restten nog.

Mijn verhalen waren terug! Ik kon mijn ogen niet geloven! Op de enveloppe stond geen afzender en er zat geen briefje bij, helemaal niets….

Maar wat geweldig ! Het enige dat ik kan bedenken is dat een Deense toerist in Istanbul mijn boekje heeftgevonden op een bankje in het park, het vervolgens mee naar huis heeft genomen en het vanuit Denemarken terug aan mij gestuurd heeft.

Ik ga er dan vanuit dat het verkoopstertje van water de mooie kaft eraf heeft gescheurd – tja, die mensen zijn niet zo rijk – en het boekje op een bankje heeft achtergelaten. Zij kon immers toch niet lezen wat er in het boekje beschreven stond en voor haar had het geen waarde.

De Deense toerist heeft het beschrevene waarschijnlijk wel op waarde geschat en omdat mijn adres gelukkig voorin stond, heeft hij of zij het aan mij teruggezonden.

Ik ben zo blij dat ik mijn travel journal terug heb!

Bedankt aardige toerist uit Denemarken!

Zo zag mijn travel journal er uit toen ik het meenam naar Istanbul

En zo zag het eruit toen het uit Denemarken arriveerde

En inmiddels is het nieuw gekochte notitieboekje ook alweer aardig volgeschreven

Istanbul

Onze city trip naar Istanbul afgelopen April was een prachtige reis.
Nooit eerder was ik in een moskee geweest en nu mocht ik twee enorm grote en mooie moskeeën bezoeken in een week!
De Aya Sophia was indrukwekkend vanwege zijn historische waarde en de prachtige aardetinten.
De Blauwe Moskee was indrukwekkend vanwege de tienduizenden prachtige blauwe tegels waarmee de binnenzijde bekleed is.
Ook de tocht over de Bosporus van het ene continent naar het andere was heel apart.
Het weer was helaas erg slecht, dus het fotograferen werd noodgedwongen tot een minimum beperkt.
De enkele leuke plaatjes die we toch nog hebben weten te maken, zie je hierbij:

klein meisje dat samen met haar moeder flesjes water verkoopt

oud mannetje op de Galata brug

De Blauwe Moskee bij nacht

Reizen, reizen en nog eens reizen

Hallo allemaal,

Tja, de titel zegt het al! Reizen is mijn lust en mijn leven.
Ieder jaar weer sparen we ons suf om een mooie reis te kunnen maken en de lijst van dingen die we nog willen bezoeken is eindeloos!

We mogen echter niet klagen.
De afgelopen jaren hebben we o.a. Canada, de US, Nieuw Zeeland, Thailand, Peru, Ecuador, en de Galapagos eilanden mogen bezoeken.

Met een geplande reis naar Tanzania in het vooruitzicht voor dit jaar en een hoopvolle vermelding voor China in 2012 zijn we lekker druk met de voorbereiding.

Iedereen die geinteresseerd is naar de verslagen van een aantal van de bovenstaande reizen verwijs ik naar onze blogs op waarbenjij.nu. Helaas worden de foto's na een jaar verwijderd, reden te meer om op deze blog verder te gaan.
RDBB.WAARBENJIJ.NU t/m RDBB6.WAARBENJIJ.NU

Veel plezier !
Belinda