Vrijdag 17.05.2013 Greenwich Village en "Eately"

Uiteraard zijn we deze ochtend niet vroeg op; een klein beetje uitslapen was toegestaan vinden we :-)
Daardoor zijn we na ons ontbijt al wel een gedeelte van de dag kwijt, maarja, het is niet anders.
Na ons ontbijt (dit keer in een ander eettentje waarvan we onmiddellijk spijt hebben gezien de prijs en de kwaliteit) gaan we op weg naar Greenwich Village.
Het is nog steeds prachtig weer en we gaan een wandeling uit de Capitool Gids doen.
Na de nodige keren verkeerd gelopen te zijn (wat een SLECHTE wandeling; er wordt helemaal niet omschreven hoe je lopen moet, belachelijk!) stoppen we ermee en slenteren we gewoon lekker door Greenwich Village. Op een terrasje in de zon werk ik mijn travel journal bij , we verorberen een lekkere lunch en daarna gaan we weer verder.

Ach, wat hebben die arme voeten het toch altijd zwaar op stedentrips! Hoeveel kilometer zou je lopen in zo''n week? En wil ik het weten? :-)

Greenwich Village is een lekker relaxed buurtje, met veel eettentjes en helaas wat minder winkeltjes met leuke hebbedingetjes. Zeker met goed weer (zoals nu) is het hier goed toeven en we maken de nodige leuke foto's zoals het gebouw dat altijd in beeld kwam bij Friends als zijnde het woonhuis van de dames.
Ik wil graag naar een winkeltje genaamd "The Inkpad" waar ze stempels verkopen.
Het is een paar blokken verder en dus lopen we ernaar toe. Remco laat mij even een half uurtje de tijd en in dat korte tijdsbestek weet ik een heleboel New York items in mijn mandje te leggen.
Het is een klein winkeltje maar STAMPvol :-)

Blinnie is dus blij en verder noordwaarts lopen we maar weer. We gaan de zoveelste delicatessen zaak in en kijken onze ogen uit naar alle - ook nog eens organische - voedingswaren die hier te koop zijn.
Rijen salades (couscous salades in 10 varianten in verschillende verpakkingsgrootten etc.) tafels vol met kazen uit de hele wereld geïmporteerd  verse groenten die ik nog nooit van mijn leven gezien heb; het is echt ongelooflijk. Omdat we honger hebben en omringd zijn door al dit lekkers kunnen we onszelf uiteraard niet inhouden. Wel houden we het "simpel" en kopen een stokbrood en een stuk Gorgonzola.
Een grote mango smoothie completeert dit culinaire hoogstandje, het enige dat we nu nog nodig hebben is een plekje in zon om het weg te werken!
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan in New York City! We lopen over 5th. Avenue en er zijn hier alleen maar hele grote warenhuizen en nergens een bankje of iets dergelijks.
Als de Gorgonzola al bijna weg wil lopen lopen we langs Madison Square Garden (dat is dus geen park) waar mensen op de rand van brede bloembakken zitten. (op de trappetjes zitten mag niet; overal hangen verbodsbordjes)
Eindelijk kunnen we neerstrijken en ons "broodje kaas" wegwerken (we blijven tenslotte Hollanders)

Na even bijgekomen te zijn zittend in de zon gaan we weer verder. Remco wil graag naar Macey's om een paar shirts te scoren en alhoewel ik dit helemaal niet leuk vindt (kleding shoppen is niet mijn ding) is het af en toe geven en nemen in een relatie natuurlijk. Remco geeft mij ruim de tijd bij het stempelwinkeltje en dus gun ik hem ook zijn lol. Ik zoek een koffiehoekje op in Macey's, trek mijn schoenen uit om mijn zielige voeten even rust te gunnen, schrijf in mijn travel journal en laat Remco rustig shoppen.

Als Rem de nodige kleding gescoord heeft, gaan we terug naar het hotel.
Voor vanavond hebben we gereserveerd bij een hoog aangeschreven restaurant "The Eately" en we willen nog heel even bijkomen. We lopen langs een dierenwinkel waar de etalage vol zit met puppies.
Ooooooh..........wat schattig! Ik wil ze allemaal meenemen!
Het liedje "How much is that doggie in the window?" schiet me te binnen.
Kwijelend sta ik voor de etalage (ik ben bepaald niet de enige), totdat Remco me weer verder sleurt.
"Hondje kopen we later nog wel eens"  :-)

Als ik in het hotel aangekomen op het bed neerplof ben ik binnen 5 minuten in dromenland en snurk ik dat het een lieve lust is (volgens Remco dan maar ik weet niet of hij de waarheid spreekt..)
Een klein uurtje later maakt Remco me wakker: het is half 8 en om 8 uur hebben we gereserveerd bij het restaurant. Alhoewel Remco een aantal overhemden in zijn koffer heeft gestopt, heb ik helemaal geen nette kleding meegenomen. Ik doe daar niet aan op vakanties. Zodoende zal ik toch echt enkel in mijn T-shirtje naar het restaurant moeten en dus besluit Remco dan mokkend maar geen overhemd aan te doen "anders sta ik zo voor schut". Duss.......
We nemen de metro naar het restaurant, het is maar een paar haltes.
Wat duurt het lang voordat de halte eindelijk komt...
Wel gloeiende gloeiende! Zitten we weer verkeerd! De halte die wij hadden moeten hebben is deze metro gewoon snoeihard voorbij gereden. We zitten in een zogenaamde express train naar de buitenwijken.
En dus komen we bovengronds in Brooklyn (!) en besluiten een taxi aan te houden want inmiddels is het al
8 uur geweest.
Een taxi is snel gevonden en die brengt ons als de brandweer "hop over de Manhattan Bridge" naar downtown Manhattan. De taxi chauffeur rijdt echt als een idioot, het lijkt wel of we in een botsautootje zitten, WAAAH! Hij legt ons uit dat de eerste 250 USD die hij verdient voor zijn baas zijn. Wil hij dus zelf ook nog wat verdienen, dan moet hij zo veel mogelijk ritten hebben, zo snel mogelijk rijden.
Sjees, wat een rotbaan...

Om 20.45 uur komen we bij The Eately aan (volkomen aan de geeuwhonger) en verontschuldigen ons.
Ons verhaal wordt glimlachend aangehoord door de gastvrouw en eigenlijk binnen afzienbare tijd is een tafeltje geregeld.
Omdat we straks niet behoeven te rijden, bestellen we bij het diner een lekker Chianti Classico en uiteraard voel ik de wijn zich direct verplaatsen naar mijn knieën en krijg ik de slappe lach.
Niet heel verwonderlijk natuurlijk als je om half 10 's avonds op een lege maag wijn gaat drinken maar ach...
Het is niet overdreven: dit restaurant heeft niet voor niets naam gemaakt in New York (het zit overigens vol met Italianen) Het eten is geweldig, de kaart is volledig in het Italiaans maar uiteraard kunnen we overal uitleg over vragen aan de aardige serveerster.
Zo willen we willen of hier Amerikaanse of Italiaanse porties geserveerd worden. "Italiaanse" wordt er lachend geantwoord. Mooi zo!

Het eten is echt klasse; we genieten met volle teugen.
Na het diner lopen (ik zwalk giechelend aan de arm van Remco :-) we nog even door de bijbehorende delicatessenzaak die zowat een heel huizenblok beslaat, ongelooflijk...
Alhoewel het nu al middernacht is geweest, is de zaak nog steeds open.
Tja, de "City that never sleeps"..
Je zal hier om de hoek wonen, dan kun je nog eens lekker koken!!! (of uit eten gaan natuurlijk)

We willen een taxi aanhouden om terug naar het hotel te gaan maar dat lukt niet. Elke taxi is bezet en dus nemen we maar gewoon de metro terug. We hebben tenslotte ook een klein vermogen (slik) afgerekend bij The Eately dus laten we die gekochte metro weekkaart nou maar benutten!

Terug in het hotel stort ik neer op bed en heb ik nauwelijks nog fut om mijn sszchoenen uit ze ztrekken...
ZZZZZZzzzzz, zga morgzen wel douzzzzen... :-)

Donderdag 16.05.2013 Central Park & Yankees

Voor vandaag is 26 graden voorspeld en als we 's ochtends wakker worden en naar buiten kijken weten we zeker dat het ook echt gaat gebeuren!
Vanavond staat een wedstrijd van de Yankees op het programma en daar kijken we erg naar uit.
Daarom besluiten we "een betrekkelijk rustige dag" in te lassen; we gaan lekker door Central Park lopen!

Maar eerst even een ontbijtje natuurlijk! Ik besluit vandaag pancakes te nemen voor ontbijt.
Ik krijg drie superdikke pancakes met siroop en vers fruit geserveerd.
Mmmmm heerlijk, maar wel VEEL!

Na het ontbijt gaan we op weg, slechts in ons T-shirt. Wow, wat een prachtig weer is het!
Ik stel voor om de Columbus Avenue af te lopen in Noordelijke richting omdat ik op het internet heb gezien dat er een Michaels vestiging aan deze straat zit. Ik heb zelf bij de receptie kortingsbonnen mogen printen, dus ik ben er helemaal klaar voor.
Columbus Avenue loopt evenwijdig aan Central Park, een blok naar links. Telkens als we dus een stratenblok oversteken en naar rechts kijken zien we het Park als een grote groene oase liggen.
De zijstraten staan overigens ook vol met bomen, het ziet er overal erg groen uit.

Michaels zou op nummer 880 moeten zitten en waar wij aan onze wandeling over Columbus Avenue beginnen komen we nummer 160 tegen. "Dat moet toch niet al te ver lopen zijn" denk ik nog bij mezelf...
Fout!
Het is meer dan een uur lopen en ondertussen lopen we allebei behoorlijk te puffen.
Dus strijken we ergens op een terrasje neer waar ons geld voor koffie niet goed genoeg is: er dient gegeten te worden. Boos stappen we op; echt geen stijl zo'n behandeling :-( (overigens de eerste en de enige keer deze week, want de service is overal buitengewoon goed)

Verder lopen we maar weer en drinken ergens anders een bakkie koffie.
Bij Michaels aangekomen wacht mij een teleurstelling: het is een hele kleine vestiging en ze hebben alleen zijden bloemen. Nouja zeg!
Nou, dan maar gelijk - Hop - het park in want dan heb ik ook meteen genoeg van die ellenlange Columbus Avenue.
We slaan een willekeurige zijstraat naar rechts in en lopen recht op Central Park af.
We zijn zover Noordwaarts gelopen dat we bijna bij de Noordelijke grens van het Park aangekomen zijn.
We zijn eerder in Central Park geweest, maar nooit zo noordelijk.
Het Park ziet er hier heel anders uit: grote speelweides en veel, heel veel, "playgrounds"
Dat wil zeggen dat er talloze baseballvelden zijn aangelegd en er wordt door heel wat schoolklassen en/of verenigingen gespeeld, leuk!
We lopen rond met onze camera's, volgen hier en daar een partijtje baseball, en zitten op een bankje in het groen te staren (en naar de ons omringende eekhoorntjes en Robins)

Lekker op bankje naar het spelletje kijken

Skwurrul

Na afloop van hun spel komen de nodige scholieren naar ons toe "Did you get some good shots?"  "I hope so!"Het is hartstikke leuk om hier een partijtje gade te slaan vooral omdat we vanavond de professionals aan de slag zullen zien. Van kleuters tot middelbare schoolteams; we komen ze allemaal tegen. Ook wordt er gebasketbald en hoe komt het dan toch dat deze sport voornamelijk door onze zwarte mede-mens wordt uitgeoefend? Simpelweg omdat zij langer zijn?

Anyway, ook hier strijken we neer, maken foto's en zien hoe de basketballers zich echt in het zweet lopen om een puntje te scoren.

"The gang" :-)

We lopen langs "het Reservoir" verder zuidwaarts en komen langzaamaan op bekender terrein.

Het " Reservoir" 

Het wordt hier ook drukker; we zien honden uitlaatdiensten met ruim 20 honden aan de riem, joggers, fietsers, oude mannen-hangclubjes en straatartiesten, veel straatartiesten.

Hondenuitlaatdienst (en)

Er zijn prachtige bruggetjes, de bekende koetsjes passeren ons en we komen langs een meer met bootjes. Het Park is overigens brandschoon; geen papiertje of peuk te bekennen.

Hangouderen

Leuke vent op een leuk bruggetje

Robin

Bruidsparen, veel bruidsparen in Central Park

Omdat het inmiddels drie uur is, gaan onze voeten protesteren en willen we ook terug naar het hotel om nog even bij te kunnen komen voordat we naar Yankees-land afreizen. Maar wat doen we met eten? We hebben nog niet geluncht en daar is het nu eigenlijk ook te laat voor. Remco laat weten eigenlijk toch niet zo'n trek te hebben en omdat ik wel wat lust, neem ik bij een ijskarretje een "Oreo-ijsje". Dat is dus een vanille ijsje met een korst van verkruimelde Oreo koekjes er omheen.
He, wat vervelend :-)

Als we het park uitlopen en denken dat we aan de zuidkant beland zijn lopen we verdorie nog de verkeerde kant uit ook! Tja, dit park is ook zo groot: onbewust zijn we ergens aan de zijkant het park uitgelopen en hebben gelukkig tijdelijk onze fout in de gaten.

Terug op de hotelkamer zijn we - zoals gewoonlijk - gesloopt.
Als ik mijn schoenen uitdoe en op bed ga liggen snurk ik er binnen no-time op los!
Gelukkig heeft Remco zijn alarm gezet en dat gaat netjes op tijd af.

YES! We gaan naar de Yankees!
Dat het uitgerekend vandaag zulk warm weer is komt geweldig goed uit, want in een stadion op het derde terras in de open lucht kan het 's avonds verdomde koud worden. Nou, daar hebben wij dus mooi effen geen last van vandaag! Wij gaan gewoon lekker in ons T-shirt! Onze nieuwe caps gaan mee en natuurlijk ook de foam finger en tja, de camera ook natuurlijk.
We nemen de metro naar halte "Yankees Stadium" en verbazen ons voor de zoveelste keer over zoveel goede organisatie.
Als de metro leeg stroomt staat er op het perron een hele grote vent (denk Mohamed Ali) met een donderstem te roepen: "Yankees Stadium to the right please!" waarna de stroom mensen gedwee in de juiste richting loopt.
(Ik moet er niet aan denken om in de Feijenoord trein te zitten, mij niet gezien).
Als we bovengronds komen, zijn straten afgezet, zodat de stroom mensen ongestoord naar het Stadion kan lopen. Er loopt allerlei publiek rond: mannen, vrouwen, kinderen, oud, jong, wit en zwart. Maar wat me vooral opvalt is, is dat er geen "hooligan" te bekennen valt.

Yankees  Stadion

Foam Finger

We nemen een foto van het stadion en worden aangesproken door een vrouw die ons enkele foto-tips aan de hand doet (als je nou zus-en-zo doet, dan sta je er zelf op met de naam van het Stadion er ook op). Nou mevrouw, vriendelijk bedankt! (maar dat hadden we zelf ook al bedacht natuurlijk)
Ze wil weten waar we vandaan komen? Minnesota?  (Hoezo? Hebben wij een Minnesotiaans accent? :-) Nee mevrouw, wij komen uit Holland, een klein stukje verder weg!

Afijn, we gaan naar binnen. Maarja, welke ingang waar moeten we hebben om bij onze plaatsen te komen? Het is hier weer zo mega-groot; we hebben geen flauw benul.
Dan zien we een man lopen die een bordje vasthoudt met daarop "How can I help you?" en deze man legt ons haarfijn uit hoe we bij onze plaatsten kunnen komen.
Ondertussen (half 7) heb ik overigens toch beslist wel honger nu....

We gaan alvast op ons plekje zitten en zien hoe het stadion volstroomt. Wat geweldig leuk om hier te zijn zeg! De spelers lopen alvast warm op het veld en op een gigantisch groot beeldscherm komt allerlei informatie voorbij, afgewisseld door melige filmpjes.
Als om 7 uur het spel van start gaat, wordt uiteraard eerst het volkslied gespeeld, daarna worden alle spelers een voor een voorgesteld op het grote scherm.



Bij de naam Robinson Cano gaat groot gejuich op; dit is duidelijk een favoriet.
"Go Robbie!" brult mijn buurman.

Go Robbie!

 Voorstellen der spelers

Favoriet Cano

Volkslied

En dan gaat het spel dan toch eindelijk van start.

Helaas spelen de Yankees deze avond een hele matige wedstrijd tegen de Seattle Mariners (verliezen met 2-3) maar toch hebben we een hele leuk avond. Het is erg leuk om dit alles een keer mee te maken, uberhaupt in dit immense stadion te zitten en het sfeertje te proeven.

Na de zoveelste inning om half 9 ga ik zowat van mijn graatje en gaan we dus even tussen de bedrijven door iets te eten halen.  We bestellen twee hamburgers met patat en een colaatje (small aub!) en mogen daarvoor 40 UDS afrekenen.  Slik....

Iedereen die alcohol bestelt (alhoewel het nog "Malt" is ook) moet zich legitimeren, ik zie het voor me gebeuren bij een mevrouw die heel duidelijk de middelbare leeftijd gepasseerd is.

Ook hier is weer alles goed geregeld: je krijgt je eten aangeleverd in een kartonnen tray en je mag zelf bij de daarvoor bestemde "stations" mosterd en ketchup tappen. Daarna kun je je eten mee naar je plekje nemen maar je kunt het ook aan sta tafels opeten waar vandaan je weer prima uitzicht op het spel hebt.

Er zit een stel jonge meiden links van ons en als we terug komen op mijn plekje is mijn flesje water leeg (dat had ik achter gelaten in de daarvoor bestemde houder bij elke stoel). He? Ik ben toch niet gek...

Na enig smoezen komen we erachter dat mijn buurvrouw het flesje leeggedronken moet hebben.

Als we ze ernaar vragen stijgt er een zenuwachtig gegiechel op "Om my goh! Really???" Ze schamen zich dood en er wordt heel wat afgelachen. De moeder van de meisjes zit in het midden en maakt de strenge opmerking naar de meiden toe : "Girls, this was a 5 dollar bottle!" 

Ons wordt daarop schuldbewust 5 USD aangeboden maar die slaan we uiteraard af (grootmoedig als we zijn) en bovendien hebben we nu een sloot cola weg te werken dus......

Het hele gebeuren is een groot feest.

Nog afgezien van het spel dat vandaag helaas te wensen overlaat, komen er telkens tussendoor grappige dingen op het grote scherm voorbij: bloopers, tekenfilmpjes  mensen uit het publiek die gefilmd worden en daar helemaal hilarisch over worden, dansende mensen in de gangpaden enz.enz.

Ineens wordt er een enorm hoge bal geslagen en die komt recht op ons af. "Rem, Rem!" gil ik, omdat ik mijn telefoon in mijn hand heb (ik ben aan het filmen) en niet weet wat ik moet doen.

Iedereen springt op en de knul voor mij vangt de bal tot grote hilariteit van de omstanders (gloeiende gloeiende! Die bal had ik kunnen hebben; ik ben ook lang en ik sta een stukje hoger dan hij!....)

Omstanders feliciteren de jongen en ergens achter ons wordt gebruld "60 bugs for that ball!" :-)

De hele verdere wedstrijd zit-ie glunderend naar de bal in zijn handen te kijken.

Omdat hier en daar mensen ballen willen vangen tuimelen ze soms bijna over het hekje voor zich heen; sommigen worden aan hun broek weer naar achteren gehesen. Voor ons is dit echter geen optie want wij zitten op het derde terras en dat is toch best wel hoog (bovendien is de rand van het terras gevaarlijk laag) Misschien was het dus och maar beter dat ik niet echt mijn best heb gedaan die bal te vangen. Het zou tenslotte echt iets voor mij zijn om naar beneden te flikkeren tijdens de wedstrijd.

("Dutch tourist badly injured when trying to catch a ball....")

Regelmatig komt er op het grote scherm een poppetje met hele grote oren voorbij die roept: "I can't hear you! Make some noise!" waarop het hele stadion begint te joelen.

Ook het orgelmuziekje - bekend van TV - komt iedere keer voorbij met verschillende deuntjes en dat werkt echt op je lachspieren; het is zoo melig.

Na de achtste inning gaat het meeste publiek - teleurgesteld - naar huis maar wij natuurlijk niet!

Wij blijven tot het einde, je wilt tenslotte iedere minuut eruit halen als je 137 USD voor je kaartjes hebt betaald :-)

Als het dan echt afgelopen is om half 11 maken we nog wat foto's en slenteren we langzaam het stadion uit. We nemen de subway terug naar het hotel en pas om half 2 gaan onze lichtjes uit.

Kan wel zijn dat de Yankees verloren hebben, maar de volgende keer in New York (of Amerika) gaan we beslist weer een wedstrijd zien!