Het zit in de genen

Het zit hem in de genen, ik heb het van geen vreemde; mijn reislust is mij duidelijk doorgegeven door mijn vader.

Geboren in 1929 reisde mijn vader de eerste jaren van zijn huwelijk voornamelijk binnen Nederland – dat was in die tijd gebruikelijk – maar al gauw verlegde hij de grenzen naar landen die weliswaar nog binnen  Europa  lagen maar toentertijd toch beschouwd werden als  heel  anders dan anders.

Zo reisde hij met mijn moeder naar het toenmalige Joegoslavië en Bulgarije.

Het lot wil dat mijn ouders scheidden toen ik twaalf jaar was en ik mijn vader daarna jarenlang niet zag. Pas na mijn dertigste werd het contact tussen ons hersteld en eigenlijk had ik toen pas door dat ik het reisvirus van hem geërfd had!

(Mijn bloemrijke taalgebruik heb ik overigens ook van hem geërfd!)

De term “levensgenieter” of “bon vivant” is mijn vader op het lijf geschreven.

Samen met Gemma, zijn tweede vrouw die ik beschouw als mijn moeder, probeert hij zoveel mogelijk van het leven te genieten en dat kenmerkt zich in zoveel mogelijk reizen, lekker eten & drinken en zoveel mogelijk leuke dingen doen. (vooral met zijn dochter en schoonzoon!)

Uiteraard hebben zij met z’n tweetjes ook de nodige ellende op hun pad gehad, met als triest dieptepunt het moment dat bij Gemma borstkanker geconstateerd werd.

Maar ook hier weer twijfel ik er niet aan dat het niet te stuiten optimisme dat tijdens deze ziekte zowel door mijn vader als door Gemma aan de dag gelegd werd, mee heeft geholpen de ziekte te bestrijden.

Inmiddels zijn we alweer vele jaren verder en is mijn vader inmiddels 82 jaar oud.

Ondanks het feit dat hij – zoals hij het zelf altijd zo mooi weet te verwoorden - “in de winter van zijn leven is aanbeland” heeft hij nog steeds een niet te stuiten levenslust.

In Januari van dit jaar was het dan ook schrikken toen hij een hartaanval kreeg.

Hij werd direct gedotterd en moest nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven.

Dit alles tot zijn grote frustratie, er moest inmiddels zoveel gedaan worden; er lagen zoveel plannen ! En zeker zou hij opgeknapt moeten zijn om de vakantie naar Italië in Juni niet in gevaar te brengen!

Eenmaal thuis uit het ziekenhuis volgde er twee weken later nog een “collaps”  waarbij het er dusdanig ernstig aan toe ging dat Gemma echt dacht dat ze haar man ging verliezen.

Maar ook deze “tegenslag”  kwamen ze samen weer te boven en mijn vader krabbelde na de nodige ziekenhuis tijd weer op. Hij pakte zijn dagelijkse wandeling van een aantal kilometers weer op  en probeerde zo snel mogelijk te herstellen.

Aangenaam verrast was ik toen hij met liet weten dat hij met Gemma  nog dit jaar een 7 weken durende reis door Australië en Tasmanie zou  maken! Deze reis hadden ze eerder willen maken maar een hernia gooide toen roet in het eten. En omdat ze beiden geschrokken waren van de hartaanval eerder dit jaar wilden ze de reis nu zo snel mogelijk maken.

Dus, eerst in Juni naar Italië, en daarna in Oktober naar Australië en Tasmanie waarvan ze van plan zijn 2 weken in een huurauto rond te rijden.

Kijk, en dat is nou mijn vader ten voeten uit!

 “Fantastisch!” zei ik, “moet je doen!”

Vlak hierbij vooral ook niet de levenslust van Gemma uit want dit stukje gaat weliswaar over mijn vader maar ook Gemma is overal voor in.

Pa, ik ben ontzettend trots op je en ik ben blij dat je een stukje van je reisgenen aan mij hebt doorgegeven.

Ik hoop dat jullie nog vele jaren mooie reizen mogen maken samen enne… neem mooie foto’s mee terug naar huis hè! J

(oh ja, had ik dat al gezegd? Het fotografievirus komt ook van de Blom-zijde…)

Mijn vader: levensgenieter pur sang! foto genomen door Gemma