maandag 27 juni 2011

Wie schrijft, die blijft

In mijn profiel staat het al; ik houd van schrijven.  Zodoende reist op al onze reizen en trips mijn notitieboek in mijn kielzog mee. Veilig opgeborgen in mijn rugzak zit altijd een klein boekje dat ik bij elke gelegenheid tevoorschijn kan toveren om snel wat op te schrijven.
Ooit is dit geboren uit het feit dat we zoveel deden op vakantie dat ik zodoende de ene dag niet meer wist wat we de vorige dag allemaal gedaan hadden en dus besloot kleine aantekeningen te maken maar algauw groeide dit uit tot het schrijven van lange verhalen. Tja, je bent schrijver of niet J
Ik schrijf op trappen van kerken, op terrassen, in treinen en vliegtuigen, mijn boekje en mijn pen zijn altijd bij me.

Zo ook in Istanbul natuurlijk. Hier en daar koop ik tijdens een reis een nieuw boekje waardoor alle travel journals er verschillend uitzien. Afgelopen jaar had ik in Canada een mooi notitieboekje gekocht en daarin had ik al de nodige Canadese avonturen opgetekend. Ook Edinburgh, dat we afgelopen december bezochten, was beschreven in dit boekje.
Aangezien het nog niet vol was ging het mee in de rugzak naar Istanbul.

De eerste twee dagen in Istanbul had ik een schat aan informatie opgetekend en ik was helemaal tevreden met mezelf.
Toen sloeg het noodlot toe: op de derde dag kwamen we terug op onze hotelkamer en toen ik nog gauw even wat op wilde schrijven bleek het notitieboekje spoorloos te zijn.
Alles werd op zijn kop gezet maar het boekje bleef onvindbaar.
Hoe kon dat nou????
In ons hoofd gingen we na wat we allemaal gedaan hadden, waar we geweest waren; Remco belde zelfs met het restaurant waar we gegeten hadden. (En probeer dan maar eens aan een Turk wiens Engels niet best is uit te leggen wat een “notebook” is.  “No, not a laptop, but a small book in which you can write!” )
Helaas bleef het boekje onvindbaar, ook toen we de volgende morgen alle plekken afgingen waar we de dag tevoren waren.

Ik was treurig. Dit boekje bevatte zoveel informatie en dat was nu allemaal voorgoed verloren. Herschrijven is natuurlijk geen optie,  dat is onmogelijk. Alhoewel ik blij was dat een gedeelte van de Canada verhalen op mijn weblog staan, voelde ik me er erg rot.
Ik weet dat er ergere dingen zijn, maar het voelde net of een stukje van mezelf, van mijn herinneringen, weg was.

We gingen terug naar de Aya Sophia, die we dag tevoren bezochten. Na ons bezoek aan de Aya Sophia had ik in het park in mijn boekje zitten schrijven en tot onze stomme verbazing ontmoetten we een jonge gids bij de Aya Sophia die meldde dat hij ons gisteren op dat-en-dat bankje had zien zitten (en dat klopte dus!) Hij had later een vrouw zien lopen met een boekje, zij had het blijkbaar gevonden en vroeg aan verschillende mensen in het park of het boekje soms van hen was.
Ik kon mijn oren niet geloven ! Ik had mijn travel journal dus op het bankje in het park laten liggen!
Deze jonge gids zei de vrouw te kennen die hij gezien had; hij wist dat zij verkoopster van water was  en hij beloofde haar te vragen naar het boekje wanner hij haar weer zou zien.
We wisselden gegevens uit en uiteraard beloofde ik alle kosten voor verzending van het boekje te vergoeden.

We gingen verder met onze trip, en verwachtten het notitieboekje nooit meer te zien.
Ik kocht een nieuw boekje en ging verder met nieuwe verhalen, maar het verlies van het mooie travel journal bleef knagen.

Helaas gebeurde er niets, we hoorden nooit meer wat en beschouwden alles als “een typisch geval van helaas”
We vlogen naar huis en in mijn nieuwe boekje beschreef ik het verlies van het oude.

Drie weken na thuiskomst was ik alles vergeten toen er een kleine enveloppe uit Denemarken arriveerde, helemaal volgeplakt met Deense postzegels.
Mijn vriendin was net op vakantie geweest in Denemarken dus zij was de eerste aan wie ik dacht toen ik het ding van de deurmat raapte. Zou ze iets voor me gekocht hebben in Denemarken? Wat leuk!
Groot was mijn verbazing toen ik de enveloppe openscheurde en mijn notitieboekje eruit viel! De mooie kaft was van het boekje afgescheurd, alleen de verhalen restten nog.
Mijn verhalen waren terug! Ik kon mijn ogen niet geloven! Op de enveloppe stond geen afzender en er zat geen briefje bij, helemaal niets….

Maar wat geweldig ! Het enige dat ik kan bedenken is dat een Deense toerist in Istanbul mijn boekje heeftgevonden op een bankje in het park, het vervolgens mee naar huis heeft genomen en het vanuit Denemarken terug aan mij gestuurd heeft.
Ik ga er dan vanuit dat het verkoopstertje van water de mooie kaft eraf heeft gescheurd – tja, die mensen zijn niet zo rijk – en het boekje op een bankje heeft achtergelaten. Zij kon immers toch niet lezen wat er in het boekje beschreven stond en voor haar had het geen waarde.
De Deense toerist heeft het beschrevene waarschijnlijk wel op waarde geschat en omdat mijn adres gelukkig voorin stond, heeft hij of zij het aan mij teruggezonden.

Ik ben zo blij dat ik mijn travel journal terug heb!
Bedankt aardige toerist uit Denemarken!


Zo zag mijn travel journal er uit toen ik het meenam naar Istanbul

En zo zag het eruit toen het uit Denemarken arriveerde
En inmiddels is het nieuw gekochte notitieboekje ook alweer aardig volgeschreven

1 opmerking:

  1. Leuk om dit weer zo te lezen Belinda. En ik zou dus per reis nu een boekje meenemen, gewoon voor de zekerheid....

    groetjes
    Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen