Blinnie's travels: Dinsdag 8 mei 2012 van Beijing naar Xi'an

Als om 06.00 uur de wekker gaat vind ik dat niet eens zo heel erg. Ik heb goed geslapen en de vorige avond hebben we om 23.00 uur het licht uitgedaan dus ik heb het gevoel dat ik genoeg slaap heb gekregen. Dit in tegenstelling tot Remco die altijd veel last van het tijdsverschil heeft.

(of een zeurpiet is, dat kan ook J )

Suzan en de chauffeur komen ons al vroeg ophalen.

We willen vandaag namelijk het Tianmen Plein bezoeken, tevens het mausoleum van Mao met een bezoek vereren en natuurlijk nog een foto schieten van de toegangspoort naar de Verboden Stad met de beeltenis van Mao erop. (Hiervandaan riep hij op 1 oktober 1949 de Volksrepubliek China uit) Daarna moeten we voortmaken voor onze vlucht naar Xi’an.

1 oktober 1949, Mao roept de Volksrepubliek China uit op het Tianmen Plein . Bron: www.geledraak.nl

Nog steeds zie ik die student met zijn plastic tasjes voor me, die in 1989 op het Tianmen Plein (oftewel “Het plein van de Hemelse Vrede”) tijdens het studentenprotest voor een tank ging staan. De man is bekend geworden als de Unknown Tank Man en niemand weet wat er met hem gebeurd is nadat de internationale camera’s uitgingen. Algemeen wordt aangenomen dat hij gefusilleerd is, maar dit is nooit bewezen.

Dit plein en de toegangspoort naar de Verboden Stad stonden hoog op mijn lijstje om eens in het echt te zien en als we er toch zijn, willen we natuurlijk de beste man zelf (Mao dus) ook wel eens zien.

Volgens gids Suzan is het een rustige dag op het Tianmen Plein en door de drommen Snezen om me heen vraag ik me vertwijfeld af hoe een drukke dag er dan uit zou zien…

Een foto maken zonder andere mensen erop is godsonmogelijk, dus dan moet het zo maar.

Al die Snezen op de foto geven tenslotte wel de werkelijkheid weer! Overal worden groepsfoto’s gemaakt en volgens Suzan passen er wel een miljoen mensen op dit plein dat inderdaad buiten proporties groot is. (ik geloof niet dat ik het mee wil maken om op het Tianmen Plein te staan tussen een miljoen Snezen J)

De rij voor een bezoek aan het Mausoleum van Mao vormt zich al in de vroege morgen omdat hele volksstammen naar Beijing komen om de laatste rustplaats van Mao eer te bewijzen. Derhalve moeten we van Suzan eerst in de rij voordat we de rest van het plein kunnen bekijken. We mogen echter niets meenemen, geen camera, helemaal niets.

Alleen onze paspoorten natuurlijk, want daar zou naar gevraagd kunnen worden.

Wat een flauwekul zeg, ik had een foto van het Mausoleum willen maken. Als het van afstand doe, houdt toch ook niemand me tegen? Maar Suzan is al weg, mijn camera in bewaring houdend, zij zal ons bij de uitgang van het Mausoleum weer treffen. Ook goed, haal ik toch gewoon een plaatje van internet. Pfff.

Mausoleum Mao. Bron: www.planetware.com

Daar staan we dan, in de rij met tig Snezen, die allemaal gewoon door mogen lopen. Maar als wij langs de bewaking gaan, moeten we ons paspoort laten zien. He, dat is discriminatie!

Gelukkig worden we veilig bevonden en mogen we naar binnen. We moeten door een beveiliging die strenger is dan op het vliegveld. Mijn flesje water – dat mij immer vergezelt – mag ook niet mee maar moet ik ter plekke van de streng kijkende bewaker leegdrinken.

Daarna mogen we doorlopen en komen we langs een kraampje waar witte Chrysanten te koop zijn om aan de voet van het beeld van Mao in het voorportaal van het Mausoleum te leggen. Remco grapt nog dat het een lucratieve manier van geld verdienen is omdat ze ’s avonds waarschijnlijk weer terugverhuizen naar het kraampje voor verkoop de volgende dag.

Maar dat is zo ongeveer het laatste dat hij gezegd heeft, want bij het betreden van het voorportaal staat een militair in vol ornaat met witte handschoenen te gebaren dat hoofddeksels afmoeten en SSSSSTTT!!! Spreken is verboden… dus..

We worden door het voorportaal geleid waar veel mensen inderdaad bloemen leggen en staan te buigen als knipmessen en komen in een tweede zaal waar “Chairman Mao” opgebaard ligt. Hij ligt op een baar in militair kostuum. Over zijn lichaam ligt de vlag van China en we kunnen hem slechts op afstand zien omdat hij omgeven wordt door een muur van glas. Alles gaat erg snel. We worden gemaand door te lopen; niemand mag stil blijven staan. Jemig de pemig zeg, ik kom hier niet iedere dag! Ik had wel even wat langer willen kijken, maar helaas… We staan alweer buiten en Suzan zwaait in de verte naar ons.

Nouja, ook goed; er staat nog meer op het programma dus we laten Mao voor wat-ie is.

(De beste man zag er trouwens voor iemand die al 36 jaar dood is, verdomd goed uit. Na navraag bij Suzan blijkt dat zij zelfs twijfelt aan het feit of het werkelijk Mao’s gebalsemde lichaam is, of dat het om een wassen exemplaar gaat. We zullen het nooit weten…)

Voorportaal Mausoleum. Bron: www.hereischina.com

Baar van Mao. Bron: www.hereischina.com

We stuiven het Tianmen Plein over, op zoek naar het monument voor de Unknown Tank Man (grapje L ) richting de toegangspoort naar de Verboden Stad. Hier moeten natuurlijk foto’s gemaakt worden en ook maakt Remco nog een melig filmpje. (en op dat filmpje lijkt het dan helemaal niet zo druk, maar we zijn daarvoor ook ergens aan de zijkant van het grote plein gaan staan)

Op het plein staan immens grote televisie schermen die er blijkbaar voor de Olympische Spelen in 2008 geplaatst zijn. Ik heb nergens ooit – zelfs niet in de VS – zulke grote televisie schermen gezien.

En dan moeten we gaan, want ons vliegtuig wacht niet. Jammer zeg, ik vind dit toch wel een aparte plek om te vertoeven, was graag wat langer gebleven. Maar ach, we hebben alles gezien wat we wilden zien dus op naar Xi’an!

De chauffeur loods ons door het drukke verkeer van Beijing en onderweg komen we het gebouw naar ontwerp van Rem Koolhaas tegen. Dat is zo’n markant gebouw; dat kun je niet missen!

Op het vliegveld nemen we afscheid van Suzan en checken we in voor Xi’an. Tickets, daar doen ze in China niet aan uit milieu overwegingen. Alles gaat via het paspoort. Je geeft je paspoort af en je wordt ingecheckt. Piece of cake.

Ik had me voorgenomen om tijdens de twee uur durende vlucht weer gauw bij te schrijven in mijn travel journal, maar we hebben vrijwel gedurende de gehele vlucht behoorlijke turbulentie dus van schrijven komt niet veel L

Ik grap tegen Remco dat ik nu toch echt de enige “ Westerling” ben, want ik bevind mij in een vliegtuig vol Snezen en Remco, tja, die heeft nu eenmaal ook niet echt een Westers uiterlijk!

We komen aan in een splinternieuwe terminal (slechts enkele weken geleden geopend) en gids Sherry staat ons op te wachten. Onderweg naar het hotel vertelt ze honderduit over de 13 dynastieën die Xi’an heeft geteld en het daarmee de “winnaar” maakt. (In totaal telde China 26 dynastieën en omdat er daarvan 13 in Xi’an gesitueerd waren, is Xi’ an de “winnaar” Voor wie het nog niet wist: Snezen zijn nogal competitief)

Ons hotel ligt binnen de stadsmuur van Xi’an tegenover de Bell Tower en heet daarom toepasselijk het Bell Tower Hotel.

Na een tukkie gaan we even een hapje eten in het restaurant van het hotel genaamd “ Western Restaurant”, waarom het echter zo heet weet ik niet want niemand spreekt een woord Engels.

Het eten dat we bestellen is niet veel soeps en het is nog eens duur ook, tja, we hadden natuurlijk een leuk restaurantje buiten ons hotel moeten zoeken maar daar hadden we even niet zoveel puf voor. (Een kopje cappuccino na het eten blijkt – hoewel vermeld op de kaart – een vrijwel onmogelijke opgave; na ongeveer een half uur krijgen we een lauwe bak geserveerd. Als we de volgende morgen aan de overzijde van de straat een Starbucks ontwaren vermoeden we waar onze cappuccino gehaald is. GEINTJE!!!!)

Ons hotel blijkt in een gedeelte van Xi’an te zitten waar behalve de Bell Tower weinig authentieks te zien is. We zitten aan een grote straat met warenhuizen en lopen langs winkels met de namen Gucci en Louis Vuitton op de gevels; duidelijk een wijk voor de beter gesitueerde Snees J

Na een ijsje ergens gegeten te hebben (verbeeld ik het me nou, of is het hier NOG warmer dan in Beijing?) gaan we terug naar onze kamer want we zijn best wel moe.

Morgen staat een bezoek aan het Terra Cotta leger op het programma.

Leuk, ik verheug me erop!