We zullen vandaag verder reizen naar Lijiang met de trein en
Selena en de chauffeur rijden ons naar het station van Dali. Daar gaan we weer,
door de buitenwijken met duizenden flats in sombere kleuren; een schril
contrast met de gezellige oude stad van Dali.
Op het station nemen we hartelijk afscheid van Selena en
Remco moet onze koffers een steile trap op dragen omdat het perron waarvan we
vertrekken daar ligt.
Het werkt hier op het station net zoals op het vliegveld:je
moet wachten bij de gate totdat die open gaat en je het perron op kunt om in de
trein te stappen.
We zitten dus in een wachtruimte op plastic stoeltjes en
uiteraard neem ik gelijk maar weer de gelegenheid te baat om in mijn travel
journal te schrijven. De mensen zitten mij aan te staren, al vanaf het moment
dat we binnenkwamen. Telkens als ik opkijk uit mijn boekje zie ik de nodige
starende gezichten. Plotseling komt er een man aanlopen die pal voor mij gaat
staan en toekijkt hoe ik schrijf. Ik schrijf door en zeg zachtjes tegen Remco “Nou,
dat is ook apart zeg…”
De man blijft gewoon staan en ik krijg er toch wel een
beetje de zenuwen van, zijn neus zit zowat in mijn boekje! Als ik op kijk,
begint hij een onbegrijpelijk verhaal in het Chinees. Omdat ik aanneem dat het
over mijn boekje gaat, draai ik het om zodat hij het kan zien en zeg “TRAVEL”
Daar moet hij om lachen, hij zegt nog wat zinnetjes in het
Chinees en kuiert weg.
Tja.. dit soort dingen zijn toch wel komisch om mee te maken. In Nederland zouden we zoiets onbeleefd vinden maar feitelijk is deze man
gewoon nieuwsgierig en totaal onbevangen. J
Als de gate opengaat worden onze kaartjes voor de tweede
keer gecontroleerd (bij binnengaan station ook al) en kan Remco vervolgens onze
koffers weer de nodige trappen afsjouwen.
We zullen wederom met een slaaptrein reizen maar deze keer
gaat het anders.
Deze reis zal “slechts” 2 uur duren dus men is niet van plan
te gaan slapen. De bedden worden gebruikt als zitplaatsen en zodoende zitten we
op de onderste bedden met vijf andere vrouwen en een klein meisje. (tegenover
elkaar en naast elkaar)
Remco begint het kleine meisje in de maling te nemen en binnen 10 minuten schatert ze het uit en hangt ze hele verhalen op in het Chinees.
Al gauw blijkt dat er verschillende nationaliteiten in de
trein zitten, dat is leuk!
Aan het gangpad zit de vader van het kleine meisje en die
spreekt vanwege zijn werk erg goed Engels,
tegenover hem zit een reiziger uit Zuid-Korea en ik raak in gesprek met
een Australische vrouw.
Terwijl ik met de Australische zit te praten zie ik telkens
een Chinees meisje onze kant uit kijken. Als ik niet beter zou weten, zou ik
denken dat ze ons afluistert.
Maar dan, na ongeveer een half uur, heeft ze blijkbaar genoeg moed
verzameld om ons gesprek te onderbreken en zich voor te stellen. Het blijkt dat
ze lerares Engels is en inderdaad probeerde ons gesprek te volgen om wat bij te
leren. Ze is afgestudeerd in Kunming en krijgt volgens eigen zeggen niet vaak de
gelegenheid om Engels te oefenen met Westerlingen. Nou, dat zij afgestudeerd is
in Engels mag een wonder heten want haar Engels is uitermate slecht! Haar
uitspraak is abominabel en de helft van wat wij haar vragen snapt ze niet. Nou,
dat belooft wat voor haar studenten… L
Met de twee mannen (vader van het meisje en de Zuid-Koreaan)
hebben we een interessant gesprek over de toekomst van China en de
betrekkelijke vrijheid die de mensen op dit moment genieten.
De Chinese man is ervan overtuigd dat het beter zal worden,
dat er volledige vrijheid zal komen. “Misschien maak ik het niet meer mee” zegt
hij, “maar voor mijn dochter heb ik goede hoop”
Op het station van Lijiang staat een nieuwe gids ons op te
wachten, haar naam is Susan.
Onmiddellijk wordt duidelijk dat zij niet is zoals alle
voorgaande gidsen; haar Engels is bijzonder slecht. Eigenlijk gewoon irritant
slecht!
Als we ergens op een poster een Panda beer zien en ik haar
probeer te vragen wat er op die poster staat (wellicht is er ergens een
reservaat in de buurt?) begrijpt ze echt totaal niet wat ik bedoel. Het enige
dat ze doet is mijn woorden herhalen, echt heel irritant.
Tegen Remco zeg ik: “Dat hebben wij weer; waarschijnlijk
treffen wij de enige gids in heel China die niet weet wat een Panda beer is!”
Ik had me Lijiang
voorgesteld als een leuk oud stadje maar dat pakt anders uit.
Alweer rijden we door voorsteden met honderden
wolkenkrabbers op een kluitje en daar wordt een mens echt niet vrolijker van.
Gelukkig bereiken we na een tijd de oude stad van Lijiang en ons hotel is daar
ook gelegen, dus onze locatie is wel erg leuk.
Toch zijn we een klein beetje teleurgesteld want we hadden
Lijiang echt voorgesteld als een afgelegen dorp, maar dat is het absoluut niet.
Afijn, Susan willen we afpoeieren want die werkt op onze
zenuwen en dus zeggen we na het inchecken dat we moe zijn en op bed willen gaan
liggen.
We krijgen van haar een soort paspoort dat we bij ons moeten dragen en dat aantoont dat wij in Lijiang, de oude stad, mogen verblijven.
We krijgen van haar een soort paspoort dat we bij ons moeten dragen en dat aantoont dat wij in Lijiang, de oude stad, mogen verblijven.
Daaran spreken we af dat ze ons overmorgen weer op zal komen halen
want morgen hebben we een vrije dag in Lijiang.
We lopen naar onze kamer en voor de kamer naast de onze
zitten twee Nederlanders van de zon te genieten. We raken in gesprek en al gauw
komt er nog een ander Nederlands stel bij staan.
Allemaal bezoeken we wel zo’n beetje dezelfde plaatsen en
dus is het leuk om tips uit te wisselen.
Maar Lijiang wacht! Ik popel om het oude stadje te gaan
bezichtigen!
We lopen Lijiang in – toegegeven, het ziet er echt heel
gezellig uit – en zien heel veel minderheden lopen. Dat vind ik altijd leuk
want dan kan ik weer lekker fotograferen.
Wel is het erg stil, veel luiken zijn gesloten maar dat zou
kunnen komen omdat het zondag is.
We komen op een groot plein waar groepjes mensen aan het
dansen zijn en waar aan een soort pergola duizenden houten bordjes hangen.
Waarom is mijn onbekend, maar het zal wel weer zijn om geluk af te smeken ofzo J
Na een klein half uurtje lopen we Lijiang uit; dit ga je toch niet menen? Is
het maar zo klein? Ik kan het me gewoon niet voorstellen want in de oude stad zouden
36.000 mensen wonen…
We besluiten even een tukkie te gaan doen voordat we gaan
eten en lopen weer in de richting van ons hotel, onderweg koop ik een
plattegrond.
En dan gaat ons een lichtje branden! We zijn de verkeerde
kant op gelopen!
Blijkbaar ligt er een enorm stuk aan oude stad net om de
hoek van ons hotel, maar wij zijn de andere kant op gelopen.
Toch weten we onze nieuwsgierigheid te bedwingen en gaan we
eerst even slapen. Daarna gaan we de oude stad in – andere hoek om – en dwalen
uren door leuke kronkelstraatjes vol met winkeltjes en restaurantjes. We zien
hier voor het eerst insecten op een stokje (lekker krekel-kebapjes) en een
bepaald soort rups die als delicatesse wordt aangeboden. Eh… Neuh, dat sla ik
toch maar over.
We proberen een restaurantje te vinden dat eten serveert dat
ons aanlokkelijk lijkt maar dat kost de nodige moeite. We lopen en lopen en
worden behoorlijk moe en hongerig. Uiteindelijk strijken we neer bij een
restaurantje dat er erg gezellig uitziet, gelegen aan een riviertje dat het
restaurant scheidt van het winkelend publiek.
Maar als we de kaart bestuderen, worden we daar niet bepaald
vrolijk van.
Ai, het ziet er echt niet zo appetijtelijk uit….
Met grote moeite kiezen we wat gerechten uit en hopen er
maar het beste van.
Ook bestellen we twee cola en de serveerster vraagt of we “groot”
of “klein” willen.
Klein alstublieft!
Nou, die hebben ze niet, alleen maar groot.
Ja, duh! Waarom vraag je het dan? Wat een ballentent zeg!
Nou, doe dan maar groot hè, we hebben weinig keuze ben ik bang..
De serveerster verdwijnt en komt even later terug met een
1,25ltr-fles cola en twee glazen.
We zitten elkaar aan te kijken om zoiets stoms, we krijgen
er een beetje de slappe lach van… J
Allereerst wordt een bordje vlees geserveerd waarvan de
lucht mij tegenstaat dus dat Remco in zijn eentje leegeet. Vervolgens volgt een
bordje broccoli dat we samen in no-time leeg lepelen en dan gaan we zitten
wachten op de gebakken rijst.
We wachten en we wachten… geen serveerster te bekennen.
We krijgen een beetje de pest in en worden balorig. Wat een
slecht restaurant zeg!
Door al het gerochel en gespuug van de Snezen om ons heen
hebben wij zoiets van : “Dat kunnen wij ook hoor!” Wij kunnen ons best aanpassen aan de Snezen
en lekker meedoen als dat moet!
Remco maakt een ontzettend gore opmerking en vervolgens
proberen we elkaar te overtreffen met het verzinnen van smerige dingen. Als ik
beweer dat ik een truc ken (iets omhoog schieten uit mijn linkerneusgat en het weer opvangen met mijn rechterneusgat)
krijgt Remco zo’n lachaanval dat hij er bijna niet meer uitkomt J
En eindelijk arriveert daar dan het bord gebakken rijst dat
zowaar nog erg lekker smaakt ook!
We vallen er op aan, en rekenen daarna af. Hmm, nog een dure
maaltijd ook, gauw weg hier bij die afzetters. De 1,25ltr cola hebben we overigens tot de laatste
druppel weggewerkt want we blijven wel Nederlanders natuurlijk ;-)
We lopen nog wat door Lijiang dat prachtig verlicht is. Vele
huisjes zijn boven elkaar tegen een berg op gebouwd en dat alles baadt in een
goudgeel licht van de vele lantarentjes, echt heel pittoresk.
We proberen een stuk of 5 ATM-machines uit want het geld
pinnen wil niet zo lukken. Gelukkig lukt het bij de laatste, de vijfde dus, wel
en na nog even naar wat dansend publiek op het grote plein gekeken te hebben
gaan we terug naar ons hotel.
Het was weer een lange, vermoeiende dag met veel indrukken
en zeer hoge temperaturen en we verlangen naar een douche en ons bed.
Overigens is er in de douche een sticker op de muur geplakt
met “No admittance” erop en dat werkt ook op de lachspieren natuurlijk. Die
gekke Snezen toch, ze snappen echt niets van het Engels!
Wij zijn toch echt van plan om te gaan douchen en trekken
ons niets van die sticker aan!
Morgen gaan we fietsen dus nu zzzzzzzzzzzzz
In de trein van Dali naar Lijiang |
De binnenplaats van ons hotel in Lijiang |
Onze kamer, rechts naast de stoeltjes |
We mogen de douche niet betreden... :-) |
Ons "paspoort" voor Lijiang |
Lijiang |
Het nummer 4 komt niet voor op de plattegrond van het hotel. Nummer 4 brengt ongeluk! |
Grootmoeder met kleinkind |
Heel ander schrift in Lijiang, het lijkt zelfs niet op Chinees! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten