Blinnie's travels: Woensdag 16 mei 2012 Shangri-La

Tja, het ging al zo lang goed deze vakantie.. en aangezien er altijd wel iets mis gaat bij mij kon het niet uitblijven... :-)
Welnu, vannacht is het dus gebeurd: ik kleunde in het donker van de verhoging af waarop ons bed staat en liep daarbij een behoorlijke scheur in mijn hiel op.
Ai... :-(
Ik zal het even uitleggen: 's nachts stommel ik altijd in het donker naar het toilet en dat deed ik dus ook afgelopen nacht maar met mijn slaapdronken hersens - en op blote voeten - vergat ik daarbij dus het feit dat ik een afstapje moest nemen.
In het donker maakte ik daarom een misstap van zo'n 30 centimeter.
Op zich nog niet zo heel erg - al gaf het een enorme klap, Remco ook gelijk wakker - maar het deed wel pijn. Dus greep ik naar mijn hiel om te voelen of alles nog op zijn plek zat en ook mijn rug had een opdonder gekregen vanwege die klap.
Ik strompelde verder naar het toilet alwaar ik WEL het licht aan deed en daar zag ik dus dat mijn voet, mijn hand en mijn slipper onder het bloed zaten. Oeps...
Gauw probeerde ik de boel af te spoelen onder de kraan maar het bloed bleef maar komen, verdorie...
Remco vroeg zich ondertussen af wat ik toch allemaal aan het doen was en toen moest ik het hem natuurlijk wel vertellen... :-(
Er bleek een behoorlijke scheur in het eelt onder mijn hiel te zitten waar dik bloed uit kwam. Afijn, ook de verbandtrommel is dus niet voor niets meegegaan; de voet werd verbonden.
Daarna heb ik geprobeerd verder te slapen maar dat viel niet mee want het was toch wel pijnlijk.

Een lang verhaal kort: deze woensdag heb ik mank doorgebracht :-)
Nadat ik 's morgens met veel moeite nieuw verband had aangelegd en mijn sok heel voorzichtig had aangetrokken zijn we gaan ontbijten. Door al deze toestanden moest Nima wel even op ons wachten. Ik durfde niet mijn volle gewicht op de zere voet te zetten uit angst dat het bloeden dan weer heviger zou worden en bovendien deed het pijn :-(
Dus hinkte ik de de hele dag als een soort "Herr Flick" achter Remco en Nima aan.

We zullen deze dag beginnen met een bezoek aan het eerste en enige National Park dat China rijk is: Pu Dacuo.
De Snezen zijn tot nog toe niet zo zuinig met hun natuur en wilde dieren omgegaan, ze hebben vrijwel alles opgegeten, uitgeroeid of tot medicijn verwerkt :-(
Op dit National Park is men dan ook bijzonder trots en het nog steeds niet helemaal klaar volgens Nima. Er wonen ook mensen in het National Park, zij hoeden vee op traditionele wijze. Er wordt nog
"gebouwd" aan een soort voorbeeld dorp dat in de toekomst bezocht kan worden. Hoe zoiets past in een National Park is mij niet helemaal duidelijk maargoed, het zal wel...

De chauffeur is vrolijk en uitgeslapen en wij gebaren dat we blij zijn dat 'ie goed geslapen heeft.
Daar moet hij hartelijk om lachen.
Als we langs het klooster rijden dat we morgen gaan bezoeken stoppen we even om wat foto's te
maken. Je weet tenslotte maar nooit hoe het weer morgen is en nu is het redelijk goed.

Daarna gaan we op weg met de auto naar het National Park en aldaar zullen we met de bus verder vervoerd worden want het park mag je niet in met je eigen auto. Het is ongeveer een uur rijden door het landschap dat ik verder kortweg met "Tibetaans" aan zal duiden omdat ik "Tibetaans-Snees" zo'n mondvol vind :-)
Het is dus bepaald geen straf om naar buiten te kijken, we bevinden ons in zo'n andere wereld als degene waar we dagelijks in leven dat het een genot is om alles in ons op te nemen. De Tibetaanse huizen zijn overal in aanbouw en zelfs de allerkleinsten helpen mee aan de bouw.

De huizen hebben enorme afmetingen en het houtwerk is heel mooi bewerkt en in felle kleuren geschilderd.

De reden dat deze huizen zo groot zijn is - en dat heb ik eerder gehoord - dat het vee op de "begane" grond staat in de stal en dat zodoende de 1e verdieping op een natuurlijke wijze van vloerverwarming wordt voorzien! Zeer milieuvriendelijk dus.
Overal zien we Yak's en zwarte varkens langs en op de weg. Ze horen blijkbaar gewoon bij het straatbeeld hier, want zelfs in een middelgrote stad waar we doorheen rijden zien we ze overal op straat lopen. Het verkeer stopt gewoon even voor ze, of rijdt er langzaam omheen.

Als we bij het National Park aankomen, moeten we eerst een soort aankomsthal in om kaartjes te kopen. (en natuurlijk moet ik weer naar het toilet... drie maal raden hoe dat eruit ziet.. :-( ) Daarna kunnen we doorlopen richting de bussen die ons het park in zullen gaan vervoeren.

Er kunnen hier ook jassen gehuurd worden, blijkbaar omdat het hier behoorlijk koud kan zijn. Nu is dat vandaag beslist het geval niet; ik kan het makkelijk af met een sweater, maar blijkbaar is een grote groep bezoekende Snezen nogal kouwelijk want zij hebben en masse rode jassen gehuurd waardoor ze er uit zien als Michelin mannetjes (en vrouwtjes). Ze kunnen nu met recht betiteld worden als het RODE GEVAAR :-)

Als we in de rij staan om in de bus te stappen moet ik natuurlijk weer met de nodige Snezen op de foto en als inmiddels volleerd fotomodel doe ik dat natuurlijk met verve. Remco maakt er een foto van en loopt daarna door richting de bus.

"Schiet op Belin, we moeten instappen!" roept hij.

En dus laat ik het Rode Gevaar in de steek en stap in de bus.

Maar wat blijkt: het Rode Gevaar zit ook bij ons in de bus en stapt dus giechelend met zijn allen in.

Remco en ik zitten op de eerste twee stoelen vooraan in de bus en koud is de bus vertrokken of Remco wordt op zijn schouder getikt; of hij maar alstublieft plaats wil maken voor een klein Snees vrouwtje want zij wil naast mij zitten en met mij op de foto. Haar vriendin maakt de foto en vervolgens ruilen de dames van plaats en moet ik nog een keer op de foto.

Remco staat inmiddels ietwat verveeld in het gangpad toe te kijken. Eigenlijk vind ik het nu wel wat belachelijk worden want ik zou hier graag van de omgeving genieten en naar buiten kijken!

Er volgen nog meer rode dames en tja, ik blijf toch maar vriendelijk lachen want je weet tenslotte maar nooit of er eentje heel erg goed is in Kung Fu :-)

Uiteindelijk keert de rust een beetje terug en mag Remco weer naast mij gaan zitten, rare Snezen....

Maar wacht eens even; wat zij kunnen, kan ik ook!

Ik pak mijn camera dus, draai me om vanaf de eerste stoel en roep: "And now I'm going to take a picture of you all! Please show me your hands!" Natuurlijk verstaand de Snezen met niet maar met een camera op hen gericht en met mijn handen het V-teken makend, begrijpen ze me prima en steken ze braaf allemaal hun vingers in een V-teken in de lucht.

De foto is niet helemaal scherp maar persoonlijk vind ik het wel erg grappig, het blijft allemaal echt heel bizar.

We maken de nodige stops bij mooie uitzichtpunten (mistig helaas) en uiteindelijk is het de bedoeling dat er een wandeling gemaakt wordt van een aantal kilometers.

Helaas kan ik daar dus vandaag niet aan deelnemen (daar baal ik behoorlijk van maar ja, wat doe je eraan...) en dus zullen Remco en ik de afstand in de bus afleggen terwijl het Rode Gevaar uitstapt en de wandeling gaat ondernemen.

Met de bus door het National Park rijden is ook erg mooi; het is ontzettend groen om ons heen en overal hangen de bomen vol met mos (erg vochtig hier). Nima vertelt dat het mos wordt gedroogd en dan wordt gebruikt voor de afwas. Het doen dan dienst als een soort schuurspons. De chauffeur van de bus heeft er zin in en heeft ondertussen de Sneze Frans Bauer opgezet (er hangt een TV in de bus) en aldus rijden we gedrieën door het prachtige serene groen van het verlaten National Park ondertussen verplicht luisterend naar luide Sneze popmuziek (muziek moet blijkbaar altijd HARD zijn in China) begeleid door Sneze videoclips. (wel grappig om te zien)

We stappen uit bij een punt waar we het Rode Gevaar weer treffen en lopen (hinken) de laatste kilometer gezamenlijk.

Nima legt van alles uit over de vegetatie (het staat hier vol met enorme Rododendrons) en de Tibetaans vlaggetjes die zelfs hier hangen. Blijkbaar is dat geen vervuiling van het National Park want het zijn heilige vlaggetjes. Dus... :-)

Na een aantal uur vertrekken we weer en rijden we terug naar de ingang van het National Park alwaar onze chauffeur ons al opwacht op het parkeerterrein waar de nodige zwarte varkens tussen de auto's door scharrelen. Blijkbaar normaal hier :-)

De bedoeling is om nu te gaan lunchen met een "hotpot", een traditioneel Tibetaanse manier van eten.

Onderweg naar het lunchadres komen we langs een klooster waar ik natuurlijk foto's wil maken dus vragen we de chauffeur te stoppen.

Het ziet er allemaal weer prachtig kleurrijk uit en ik popel om de nodige oude mensen die hier lopen te fotograferen. De bekende Tibetaanse gebedsrollen hangen aan de buitenzijde van het klooster en daar lopen we langs. Zowel Remco als ik laten ze allemaal rollen daarbij onze "gebeden" makend.

Als ik een oud vrouwtje wil fotograferen gebaart ze vrijwel direct met haar handen dat ze geld van me wil.

Sjee zeg.. Nou ja, betalen dan maar, want ik wil toch wel graag een foto maken. Jammer is het wel dat mensen al zo verziekt zijn... :-(

Haar man mag niet op de foto, die moet achter haar blijven staan (hij wil ook niet volgens mij) en binnen in de gebedsruimte mag ik helaas niet fotograferen.

Echt wel spijtig, want alles dat binnen staat is zo ontzettend kleurrijk dat het gewoon kinderlijk aandoet.

Een heleboel beelden in verschillende gedaanten in de meest felle kleuren staan er, je weet niet wat je ziet.

Daarna gaan we verder naar de plek waar we zullen lunchen en dat plaats zal vinden in een traditioneel Tibetaans huis waar we Yakvlees uit de hotpot zullen gaan eten. Ik heb er gemengde gevoelens over maar ach, we proberen het gewoon :-)

Als we bij het huis aankomen, moeten we naar boven de buitentrap op; traditiegetrouw zijn alle vertrekken op de begane grond voor het vee bestemd. Een hond blaft vervaarlijk naar ons, gelukkig zit hij aan de ketting. Op het "balkon" op de eerste verdieping hangen de nodige stukken vlees te drogen.

We stappen door een prachtig bewerkte houten deur naar binnen en moeten onze ogen dan eerst laten wennen aan het donker - geen elektrische verlichting hier - en tevens ook aan de rook die in onze ogen prikt.

We mogen plaatsnemen op enkele zitkussens die gesitueerd zijn rondom een vuurplaats op de grond.

Er staan de nodige ketels boven gloeiende kooltjes en er rookt en pruttelt van alles.

Onze hotpot wordt uit de roodgloeiende as gehaald en voor onze neus geinstalleerd.

Daarna krijgen we de nodige bordjes met daarop eetwaren die in de hotpot gedaan moeten worden. Eerst arriveert er een bordje met stukjes Yak-vlees (sommigen met van die lekkere vette lellen eraan - YAK! -) en die plonst Nima een voor een met zijn stokjes in het water van de hotpot. Daarna gaan er ook nog aardappels en groenten bij. Ook krijgen we een grote kom witte rijst (gelukkig maar!) waarmee we onze kommetjes mogen vullen. Nu moet het geheel even pruttelen en daarna zitten we gedrieën met onze stokjes de eetwaar weer uit de hotpot te vissen. Feitelijk eten we nu gekookt rundvlees, aardappels en groente en om nou te zeggen dat het echt lekker is....

Maar goed, ook hier tonen we uiteraard weer dat we geen watjes zijn en eten we alles zonder blikken of blozen op. (nou ja, behalve die vetrandjes dan, dat is toch wel toegestaan zeker?)

Onze magen vullen we stiekem met een heleboel witte rijst dus hebben we in ieder geval na afloop geen honger meer :-)

En als we dan helemaal klaar zijn is het de bedoeling dat het water dat achter is gebleven in de hotpot en dat nu "soep" is geworden in onze kommetjes wordt geschonken om de maaltijd mee af te sluiten.

Allebei bedanken we al wijzend op onze buiken: "We zitten Zo vol! Maar bedankt hoor, het was echt HEEL lekker" ...hihi

Nima legt uit hoe het eraan toe gaat in een huis als dit en wijst van alles aan. Jammer dat het zo donker is binnen - ook voor de foto's - maar al het bewerkte houtwerk ziet er erg mooi uit.

Na deze bijzondere culinaire ervaring :-) gaan we terug naar ons retreat. Er is inmiddels duidelijk geworden dat er morgen een programmawijziging zal plaatsvinden aangaande onze vlucht en dus hebben we morgenvroeg ruim de tijd om het klooster te bezoeken. Dat is wel zo prettig want dat geeft ons nu de gelegenheid om rustig aan te doen (met die pijnlijke voet van me) We hebben vanavond in het retreat een Spa-behandeling geboekt en willen ons niet behoeven te haasten van tevoren.

Op de terugweg met de auto rijden we langs een terrein waar paardenraces gehouden worden. Op mijn verzoek stoppen we en neem ik een foto waarop er direct een mannetje naar onze auto komt gerend om te zeggen dat er geen foto's gemaakt mogen worden. Ik snap er niets van; wat is nou precies het probleem?

Ik vraag Nima wat de man allemaal zegt, maar Nima begrijpt het zelf ook niet zo goed.

Blijkbaar is de man nogal stellig in zijn bewering dat als je hier komt om naar de paardenraces te kijken

(op dit moment is alles verlaten en is er niets gaande) je een kaartje moet kopen. Ja, dus?

Nou ja, laat maar, ik had toch al een foto gemaakt, dus die man heeft pech!

Als Tibetaans Snees word je praktisch geboren in het zadel en er worden wedstrijden gehouden (bijvoorbeeld hoe je te paard een Yak vangt) vanaf zeer jonge leeftijden. In het dorp waar we doorheen rijden staat een beeld van de plaatselijke historische held die zeer bedreven was in het paardrijden. Zijn naam heb ik niet onthouden maar ach, die was toch onuitsprekelijk :-)

En geloof het of niet, deze foto heb ik dus zelf gemaakt tegen een achtergrond van witte lucht.

's Avonds trakteren we onszelf op een uitgebreide Spa-behandeling en oooooooh, wat is dat heerlijk!

Twee tengere Sneze vrouwtjes met zeer krachtige handen nemen ons onder handen (doet hier en daar behoorlijk pijn) en als herboren komen we een uur later weer naar buiten. Heerlijk!

In het restaurant doen we ons daarna te goed aan een heerlijke maaltijd en als we naar buiten komen staat er een regenboog prachtig boven het aan de overzijde gelegen klooster.