Helaas hebben we de afgelopen nacht slecht, zeg maar niet,
geslapen.
Reden daarvoor was een stel zeer luidruchtige Snezen die het
nodig vonden midden in de nacht op ons binnenplaatsje te gaan staan schreeuwen.
Bovendien vierde het stel in de kamer naast de onze gelegen een
zelf georganiseerd feestje waar een hoop gekreun bij klonk…
De ochtend aan de ontbijttafel was echter hilarisch:
Toen we aan het ontbijt verschenen was direct duidelijk dat
er hier overwegend Aziatisch ontbijt wordt geserveerd.
Het enige dat nog een beetje in ons straatje kwam waren een viertal
witte boterhammen, gekookte eieren en een schaaltje waarin jam leek te zitten.
Geen koffie, geen thee.
Gelukkig weet ik het Chinese woord voor thee (ik verbeeld me
dat althans) en toen ik daarom vroeg werd het begrepen dus blijkbaar sprak ik
het enigszins redelijk uit ook J
Afijn, wit brood, maar waar is de toaster?
Er stond wel een oventje; zou het de bedoeling zijn dat het
brood daarin moet? De dame aan wie ik thee had gevraagd bleef lang weg, dus ik
deed het brood in het oventje en draaide aan wat knopjes.
Toen we eenmaal aan de ontbijttafel zaten met ons schamele
ontbijt kwam de thee dame weer binnen, keek hoofdschuddend naar het oventje,
haalde met een boos gezicht het brood er weer uit, gooide het weg, en deed er
twee nieuwe boterhammen in….
Binnen enkele minuten was het brood geroosterd en dat kregen
we van haar op een bordje.
Inmiddels was het vriendelijke meisje van de receptie ook
verschenen en alhoewel zij geen woord Engels spreekt, probeerde ik haar toch om
“ butter “ te vragen, daarbij een
smerend gebaar makend met mijn mes over mijn brood.
Daarop reikte ze mij met een vragend gezicht het kommetje
jam aan.
Nee, ik bedoel boter!
U weet wel, om op het brood te smeren!! Beide dames begrijpen er niets
van en lopen weg.
Wij kijken elkaar aan en omdat Selena ons op een afgesproken
tijdstip zou komen halen – druk programma vandaag – zeg ik tegen Remco dat we
ons brood dan maar gewoon met jam en zonder boter moeten eten. Zo erg is dat nu
immers ook weer niet.
Wel jammer dat er ook geen zout of peper te bekennen is voor
op het hardgekookte eitje…
Het vriendelijke meisje komt weer terug en ik vraag haar om
“ salt & pepper “ (strooigebaar boven ei), maar ook dat begrijpt ze niet.
Ze duwt me een telefoon in de handen en als ik “Hello?” zeg, krijg ik een Engels sprekende meneer aan
de lijn die vraagt wat het probleem is.
“ Geen probleem “, zeg ik, “ ik heb alleen gevraagd om butter en salt
& pepper”
“
Butter?” vraagt de man, “ Could you
spell that for me?”
Tuurlijk, B – U – T – T – E – R (en laat die peper en zout maar zitten hoor)
Remco gaat inmiddels zitten wachten met zijn boterham want
die is er van overtuigd dat er wat komen gaat en ik maan hem gewoon het brood
met de jam te eten omdat we inmiddels een beetje haast krijgen. Tegen het
meisje zeggen we “ Thanks, we’re oke, no problem!”
Het meisje gaat weg en komt terug met een pen en papier; of
ik a.u.b. “Butter” wil op schrijven.
Ja maar, het geeft niet, het is in orde, we hoeven geen
boter, echt niet!
Nee, toch maar opschrijven alstublieft!
Prima, ik schrijf “ B U T T E R op het briefje en voor de
grap dan ook maar S A L T & P E P P E R en daarna eet ik mijn boterham met
ei op.
5 minuten verstrijken, daarna komt er iemand de ontbijtzaal
in rennen met twee pakjes margarine in de handen. Toch? Zag ik dat nou goed?
Ja, volgens mij wel.
We kijken elkaar aan; dat is toch niet voor ons? Zal toch
niet….
In de keuken (wij zijn overigens de enige ontbijtgasten)
wordt druk gepraat en er gebeurt van alles met potten en pannen.
“ Rem, misschien moet je de keuken even inlopen” , zeg ik, “
want volgens mij gaat dit niet goed!”
Als Remco terugkomt uit de keuken zegt hij: “ Dit geloof je
niet; ze zijn twee pakken margarine in stukken aan het snijden en aan het
verhitten!!!”
Dus….
Afijn, we verorberen de rest van het ontbijt nadat Remco een
piepklein stukje margarine heeft uitgesmeerd op zijn brood – tot stomme
verbazing van de twee Chinese dames – en willen daarna vertrekken.
Dan komt het Chinese meisje binnen rennen met een zak van A4
formaat in haar handen en laat dat aan mij zien. Alle tekst op de zak is
uiteraard Chinees, maar helemaal in de linker onderhoek staat een piepklein
Engels woordje : Pepper J
Om zoveel toewijding moeten wij natuurlijk wel lachen! We
bedanken het meisje vriendelijk, verzekeren haar in het Engels dat het ontbijt
geweldig was, dat we geen peper meer nodig hebben en dat we helemaal happy
zijn. Thank you! Thank you!
Nou, is dat hilarisch of niet?
Selena komt ons halen en is gekleed in de originele dracht
van de Bai, een minderheid waartoe zij behoort. De kleding is door haar zus
gemaakt en heeft allerlei betekenissen. Zo duidt de lengte van de sliertjes aan
haar hoofdtooi aan of een vrouw getrouwd is of niet.
Selena is 24 en nog niet getrouwd, dus de sliertjes aan haar
hoofdtooi zijn lang.
(De ouders van Selena hebben vele broers en zusters, maar
het was hen zelf toegestaan slechts
twee kinderen te krijgen, dus Selena heeft EEN zus. Als zij zelf mettertijd gaat trouwen, is het haar toegestaan een kind te krijgen)
We rijden Dali uit en zien talloze mensen op de rijstvelden
werken. Uiteraard wordt er een stop ingelast om die op de gevoelige plaat vast
te leggen. Ondanks de hitte zijn deze mensen vreselijk dik aangekleed. Als ik
naar ze kijk, krijg is het al benauwd. “Ni hao!” roepen we naar deze harde
werkers op het land en ze groeten ons vrolijk terug.
Ik vraag Selena waarom we altijd alleen maar vrouwen rijst
zien planten; het is mega-zwaar werk de hele dag met gebogen rug in die hitte
op het land te moeten werken.
“Vrouwen zijn er beter in”, zegt Selena, “ze zijn meer
secuur”
“Niet eerlijk”, zeg ik, “veel te zwaar werk” , en daar moet
ze om lachen.
Hoeveel uur ze zo gebogen op het rijstveld staan is
overigens afhankelijk van de hoeveelheid werk. Meestal tot het donker wordt,
zegt Selena. Of gewoon, tot het werk klaar is.
Dus.
We rijden naar een plaatselijke markt in een dorpje dichtbij
Dali gelegen en de betekenis van de naam van dit dorp is “Happy Town” (de Sneze
naam ben ik even kwijt J)
Selena vertelt dat haar ouders haar en haar zus vroeger
meenamen naar dit dorp om nieuwe kleding te kopen, dus de straat met winkeltjes
waar we even later lopen noemt zij “ happy street” vanwege goede herinneringen.
Op deze markt lopen talloze minderheden rond en ik kan mijn
lol niet op met mijn camera (al probeer ik natuurlijk zo onopvallend mogelijk
te fotograferen want men is niet altijd even dol op gekke Westerlingen die
fotograferen)
Alles is vers, zoals gewoonlijk.
Je koopt geen kipfilet, nee, je koopt een levende kip die je
zelf vetmest en slacht.
Vissen zwemmen in bakken en worden door vrouwen met veel
precisie uitgezocht en uit het water geschept.
Op hun rug dragen deze vrouwen rieten manden waarin alle koopwaar wordt
meegedragen.
Ook zien we de tandarts.
Eh…. Ik ga geloof ik toch liever naar mijn eigen tandarts!
Ergens bij een stalletje kopen we een pakketje gestoomde
rijst. De rijst is gestoomd boven een pan en is verpakt in bladeren met een
touwtje eromheen. De vrouw bij wie we het kopen, haalt de bladeren eraf, doet
het rijsthapje in een bekertje en druppelt er wat honing overheen. Prikkertje erin
en lekker happen, smaakt prima!
“Soms eet ik dit als ontbijt”, zegt Selena.
Een jongen loopt voorbij – een bekende van Selena – met een
grote zak lychees en deelt er een paar
aan ons uit. Hmm, lekker J
We lopen door “Happy Street” en links en rechts zitten erg
leuke winkeltjes. Ergens in een winkeltje met oude troep koop ik een paar
schoentjes die ooit aan een ongelukkige vrouw met ingebonden voetjes hebben
toebehoord..
En dan slaat Selena af, naar stillere straatjes. Ze legt ons
van alles uit over voordeuren en poorten en alle betekenis die de decoraties er
omheen hebben.
Zo kun je zien wie de baas in huis is aan het feit of de
phoenix (vrouw) of de draak (man) als bovenste afgebeeld staat op de gevel.
Al lopende komen we zo bij een huis waarvan we de
binnenplaats gaan bekijken. Ook hier is van alles te zien en via de hoeken van
de binnenplaats komen we weer bij andere binnenplaatsjes; het is veel groter
dan je aan de buitenkant zou denken. Er is hier nog een ouderwetse waterput en
naast de waterput op de grond zit een meisje een paar aardappels in een bak
water te schrappen. Ik mag helaas geen foto van haar maken.
En alhoewel mijn maag nu wel zo stilletjes aan begint te
rammelen, staat eerst nog een bezoek aan een zijde-borduur atelier op het
programma.
Hier zien we drie meisjes borduren, zij zijn nog leerling.
Twaalf uur per dag zitten ze hier te borduren (waarom toch
zo lang overal? Stuur die Arbo-wet eens langs hier!) en af en toe moeten ze op
staan om te bewegen of in de verte te bekijken vertelt de eigenaresse van het
atelier.
Binnen hangen de meest prachtige borduurwerken die eruit
zien als schilderijen; slechts van dichtbij kun je zien dat het om een borduurwerk
gaat.
Aan sommige van deze gigantische borduurwerken is door de “meester”
meer dan twee jaar gewerkt en de prijzen zijn er dan ook naar.
We (vooral ik) staan te gapen naar dit prachtige werk maar
kopen doen we hier niet natuurlijk, enkel zoeken we een mooi, klein
borduurwerkje uit voor mijn ouders.
Buiten in de zon staan grote schalen met gekookte
zijde-cocons te drogen en na nog even over de schouders van de leerlingen
meegekeken te hebben, nemen we weer afscheid.
Het is de bedoeling om met de auto naar ons lunch-adres te
rijden en net als we in willen stappen knalt er ergens een vat uit elkaar met
een enorme klap en daarna is een luid gesis te horen. Mensen stuiven alle
kanten op en dat doe ik voor de zekerheid ook maar want je weet maar nooit. Na
een paar minuten blijkt het om een fles zuurstof te gaan, dus een stuk
ongevaarlijker dan iedereen dacht, en vervolgt men zijn weg weer.
We lunchen ergens op de binnenplaats van een voormalig –
groot – woonhuis en Selena en de chauffeur lunchen niet met ons mee. Zij
lunchen samen op een ander plekje buiten ons zicht. We zitten dus met zijn
tweetjes aan een enorme ronde tafel met een draaiplateau en krijgen voor ons
zeven verschillende gerechten uitgestald.
Alles smaakt heerlijk behalve een visgerecht – een soort
soep – waarin een hele vis drijft. Er komt een weeë lucht vanaf en beiden vinden
we de geur al zo afstotend dat we het niet eens willen proberen (foei)
Na een bezoek aan afgrijselijk goor toilet (geul in de
grond) gaan we op weg naar het meer nabij Dali gelegen om de
aalscholver-vissers in actie te zien.
We gaan met een bootje het meer op, alleen wij tweeën, Selena
en de roeister (alweer een vrouw) Voor deze zware taak heeft ze speciale
handschoentjes aan en ondanks de hitte roeit ze flink door.
Als we bij de vissers zijn aangekomen die ongeveer in het
midden van het meer liggen worden we vriendelijk begroet; we zien een 15-tal
aalscholvers op de randen van de boot zitten met touwtjes om hun nek.
Uiteraard vind ik dit zielig - ik vind nou eenmaal dat
dieren vrij moeten zij -, maar het is makkelijk oordelen over mensen die dit
werk doen om hun dagelijks brood verdienen terwijl je zelf genoeg geld hebt om
een dure reis naar China te maken.
De aalscholvers worden bevrijd van hun touwtje en in het
water gegooid. De visser doet dit, door ze aan hun nek op te pakken en in het
water te gooien en dat ziet er vrij wreed uit.
Volgens Selena vinden de vogels het niet erg, zijn ze het
gewend, en vliegen ze nooit weg omdat ze eten van de visser krijgen.
Tja…
Als de vogels in het water liggen duiken ze naar vis en
binnen enkele seconden hebben ze hele grote vissen te pakken. Hiervoor zijn ze
dus getraind; de vissen die ze vangen zijn te groot voor henzelf om door te
slikken. De visser schept de vogels met de vis in hun bek op met zijn schepnet
en tilt het schepnet hoog boven zijn hoofd. “Training voor de vogels om de buit
goed vast te blijven houden” volgens Selena.
Uiteindelijk pakt de visser de grote vis en laat hem trots
aan ons zien. De vogel krijgt als beloning wat kleine visjes. Af en toe strooit
hij ook een handje van deze kleine visjes in het water en duiken de vogels er
achteraan.
Als op deze manier de nodige vis uit het water is gehaald
vind de visser het welletjes. De Aalscholvers worden een voor een weer aan hun
nek uit het water geplukt, op de rand van de boot gezet en de touwtjes gaan
vervolgens weer om hun nekken…
Tja, wat zal ik ervan zeggen.
Heel bijzonder om van dichtbij te zien, mooie vogels,
begrijpelijk dat men zo zijn dagelijks brood verdient, en toch ben ik het er
niet mee eens.
De visser en zijn vrouw zwaaien ons weer vol enthousiastme
uit en als we ze een kleine tip geven bedanken ze ons ongeveer zo’n honderd keer.
We mogen de vogels zelfs nog even op onze handen houden als
we dat willen, ja dat wil ik wel! Gaaf zeg! Ze zijn trouwens behoorlijk zwaar
en ik voel de piepkleine nageltjes die aan hun zwemvliezen zitten in mijn hand
prikken maar dat mag de pret niet drukken.
Toch wel heel leuk om die natte klieders zo even op mijn
handen te hebben!
Op de terugweg roeien Selena en Remco mee om de roeister een
klein beetje te helpen want we hebben nu wind tegen. Volgens Selena is het
gebruikelijk om op de terugweg een lied te zingen en ze geeft zelf het goede
voorbeeld. Ze zingt een prachtig klinkend Snees lied waar we uiteraard geen
woord van verstaan maar dat volgens haar over twee geliefden gaat. Daarna zijn
wij aan de beurt maar Remco laat verstek gaan. Daarom maak ik mezelf dan maar
onsterfelijk belachelijk door het eerste lied te zingen dat in mijn hoofd op
komt en dat is “Kortjakje”, een liefdeslied schiet me niet zo gauw te binnen.
(Ach, kunnen zij ook eens lachen J)
En dan is het gedaan met de pret; het dagprogramma zit erop.
Beiden zijn we bekaf van alles dat we gedaan hebben vandaag en we zijn behoorlijk
gesloopt door de hitte. We willen graag
ook nog door de straatjes van Dali dwalen en wat winkelen maar we zijn dringend
toe aan een douche en een klein tukkie. Als
we daarna Dali in willen gaan blijkt vlak voordat we vertrekken dat ons toilet
niet meer doorspoelt. Ja, nou, dat zien we vanavond dan wel weer hoor. We
willen nu echt eerst weg want het wordt straks donder en we willen foto’s maken
van Dali. Dus lopen we lekker rond in Dali, fotograferen wat en winkelen wat en
werken vervolgens bij hetzelfde restaurantje als gisteren avond een heerlijke
maaltijd weg.
Bij de supermarkt kopen we ons ontbijt voor morgen want
Selena komt ons morgen heel vroeg halen en het ontbijt in het hotel is toch
niet veel soeps!
We besluiten ergens op een terrasje te blijven zitten en zo
de avond door te brengen.
Lekker mensen kijkend ondertussen in mijn travel journal
schrijvend zitten we hier te genieten. Wel loop ik tussendoor even terug naar
de kamer om de netbook te halen zodat we de vandaag gemaakte foto’s over kunnen
zetten.
“Ach ja, da’s waar ook, het toilet spoelde niet door” denk
ik, als ik terug op de kamer ben.
Gelijk maar even regelen dus. Ik loop naar de receptie en oh
hemel, daar staat het goedlachse meisje dat geen Engels spreekt weer…
Ik probeer het uit te beelden maar hoe doe je dat?
“Come, I’ll show you” zeg ik tenslotte en gebaar haar mee te
lopen.
Een blik op het toilet is natuurlijk voldoende en het
probleem is binnen no-time verholpen door een meneertje met een ontstopper en
een tang.
Daarna loop ik nog een keertje terug om wc-papier te vragen
dat ik ook heel beeldend uit weet te beelden (jullie mogen zelf verzinnen hoe
ik dat deed; het meisje van de receptie moest er in ieder geval smakelijk om
lachen!)
Remco vroeg zich inmiddels al af waar ik bleef maar heeft
zich niet verveeld en heeft een klein Snees vriendje gemaakt. Hij heeft hem een
speeltje gegeven die we speciaal voor dit doeleinde in de rugzak hebben zitten
en het kleine jongetje hangt hele verhalen tegen Remco op. (waar Remco
uiteraard geen hout van begrijpt)
We blijven nog lang op het terras hangen omdat het zo
gezellig is en gaan veeeel te laat naar bed. Morgen moeten we erg vroeg op dus
dan zullen onze ogen nog wel dicht zitten.
Nouja, jammer dan, het was het waard!
Selena in kleding van de Bai
De rijstvelden van Dali
Grootouders zorgen voor de kleinkinderen
Suiker op de markt van Dali
Kippenpootjes op de markt van Dali
Varken op de markt van Dali, o.a. snuit en staart!
Veel minderheden op de markt van Dali
Kruidenmeisje
Selena en ik op de markt van Dali
Verse vis scheppen op de markt van Dali
Deze vrouwen zoeken vis uit op de markt van Dali
De tandarts op de markt van Dali
"Happy Street"
Dit soort "versiering" wordt gebruikt bij begrafenissen
De straatjes van Dali
Selena laat ons een traditioneel Chinees huis zien
De binnenplaats van het huis
Selena en Remco
Selena en ik
Zijde borduur-school
Ons lunchadres
Wij gaan het meer op in het achterste bootje
Zo varen we naar de aalscholver-vissers toe
Aalscholver
Het gaat er nogal ruw aan toe...
Als de vogel een vis gevangen heeft, wordt hij uit het water geschept met vis en al
Dit is " training" de vogel moet de grote vis vasthouden en dat kost moeite
Getraind in vangen van te grote vissen om door te slikken
Het werk zit erop voor vandaag...
Ze zwaaien ons vriendelijke uit
Selena en Remco helpen roeien op de terugweg
Mooi Chinees plaatje
Waarbij Selena voorstelt een foto van ons te maken
Wat een schitterende foto's. Zo kleurrijk. Niet alleen maar lood.
BeantwoordenVerwijderenIk heb er echt van genoten.
Liefs
Josephine
Wat een heerlijk Verslag weer zeg, wat een verhaal met die boter en de peper :)
BeantwoordenVerwijderenEn de foto's zijn echt geweldig!