Kleine dingen die bij ons heel gewoon zijn, zijn dat in
China niet.
Als je je hotel kamer betrekt, hangt er een half rolletje
wc-papier in je badkamer en als je gaat vragen om meer toiletpapier kan het
soms erg lang duren voordat het gebracht wordt.
Water uit de kraan drinken in China wordt afgeraden daarom
drinken we water uit flesjes. Dit water is overal te koop en zo ook in het
winkeltje van het hotel dat volgens het bordje op het raam tot 23.00 uur ’s
avonds open is. We hebben gisteren ook water gekocht in dit winkeltje voor 5
yuan per flesje. Dat is een toeristenprijs, want op straat betaal je 2 yuan.
Het winkeltje was gisterenavond om 19.00 uur echter dicht. Sherry was nog bij
ons en zag dat we water nodig hadden; ze vroeg iemand achter de bar om water.
De dame achter de bar had ook wel water voor ons; exact dezelfde flesjes als
degene die in de winkel verkocht worden maar 15 yuan per stuk… Slechte service.
En nu, bij het uitchecken heb ik een beetje de pest in over
deze gang van zaken en heb ik alvorens we naar de receptie zijn gelopen nog
extra in onze mini-bar gekeken; twee flesjes water die er sinds onze komst in
stonden, staan er nog steeds in en wil ik dus niet op de rekening zien.
En wat denk je: Natuurlijk ! Ze staan op de rekening ! (20
yuan per stuk)
“Klopt niet” zeg ik, “ga maar checken, ze staan er nog”
Even later komt er een medewerkster terug van onze kamer die
gecheckt heeft met de mededeling dat het inderdaad klopt: er staan nog twee
flesjes water in de koelkast, deze zijn echter gratis.
Twee flesjes die NIET
gratis waren en naast ons bed stonden, die hebben we wel gebruikt, dus,
betalen graag!
We kijken elkaar fronsend aan over zoveel
klantonvriendelijkheid, Sherry verontschuldigt zich ondertussen bij ons, maar
uiteraard betalen we gewoon en gaan we weg.
Dit is gewoon de manier waarop er in China met toeristen
wordt omgegaan. Het is niet anders, en het had veel erger gekund.
(We hebben hier gisterenavond in het theater een gesprek
over gevoerd met een tegenover ons zittend Chinees echtpaar dat 30 jaar geleden
emigreerde naar Canada en regelmatig in China terug zijn. Volgens hen is er nog
veel te doen in China maar is er wel al ontzettend veel ten goede veranderd in
de laatste 20 jaar. Vroeger was het nog veeeeeeeeel erger volgens hen. Ik
geloof het!)
We gaan op weg naar een zijdemuseum.
Onderweg rijden we door een drukke straat en zie ik ergens
het voltallige personeel van een restaurant op de stoep staan – inclusief de
kok met zijn witte koksmuts – opgesteld in rijen van drie.
Op mijn vraag aan Sherry wat ze daar doen is het
antwoord: “oefeningen”
We krijgen een rondleiding door het zijdemuseum door een
dame die goed Engels spreekt maar bij tijd en wijle zo beroerd articuleert dat
ik haar niet begrijp. Maakt niet uit, ze praat stoïcijns door J
Het is interessant om het hele proces van cocon tot
eindproduct te zien en vooral ook verbaast het me hoe vreselijk sterk een zijde
draad is. Je mag proberen er eentje te breken maar daarmee snij je bijna je
vingers; het lijkt wel nylon draad. Van een lekkere grote cocon komt gemiddeld
1200 meter zijde draad en ook dat verbaast me.
Al gauw wordt ook hier weer duidelijk: er moet gekocht
worden.
En laat ik daar nou eens geen zin in hebben L Gisteren hebben we een
mooi, kostbaar beeld gekocht en zijde heb ik even niet nodig. De ons
rondleidende dame blijkt echter hardnekkig irritant volhardend in haar pogingen
ons iets aan te smeren. Ik vraag of ik rond mag kijken, ja hoor, dat mag…
Maar blijkbaar heb ik honing aan mijn kont, want ze blijft
gewoon naast me lopen.
Ze wil ons een zijden dekbed aansmeren, nee, willen we niet,
past ook niet meer in de koffer. Hoeft ook niet in de koffer zegt ze lachend,
gewoon onder je arm meenemen!
Zo hé, die is echt irritant zeg!
Ik pas een zijden jasje maar uiteraard zijn de mouwen veel
te kort. Dat hoort zo volgens de verkoopster en dan ben ik het helemaal zat.
Het jasje gaat uit en Rem en ik besluiten dat het leuk is geweest. (Remco heeft
zich dan inmiddels wel op laten jutten tot het kopen van wat kleine dingetjes
voor zijn zussen) Nog onderweg naar de uitgang waagt ze nog een laatste poging
“Every woman needs a scarf!” en wij lachen netjes terug, en slaan de hoek om.
Daarna is het tijd om ons richting het vliegveld te begeven,
we willen onze vlucht naar Kunming niet missen! Sherry gaat met ons mee naar de
incheckbalie, checkt voor ons in en overtuigt de norse man achter de balie
ervan dat overgewicht heel normaal is en dat daar nooit moeilijk over gedaan
wordt (we hebben samen 4 kilo overgewicht) Nog voordat de koffers gewogen
worden zegt ze dat we best bij willen betalen maar dan alleen als we ieder meer
dan 5 kilo overgewicht hebben (wat dus niet het geval is) omdat alles daaronder
te verwaarlozen is.
Goeie meid die Sherry J
We nemen hartelijk afscheid; we hebben al e-mailadressen
e.d. uitgewisseld en Sherry drukt ons op het hart dat we haar altijd kunnen
bellen zolang we nog in China zijn als we een probleem hebben, ze zal ons graag
helpen. We zeggen dat we hopen dat ze
snel naar Canada kan vertrekken en daar wordt ze een beetje emotioneel van. Pas
als we haar drie keer verzekerd hebben dat we het echt wel redden op het
vliegveld, neemt ze afscheid en vertrekt ze.
Van de vorige maaltijd op een binnenlandse vlucht hebben we
geleerd (en dit geldt dus zelfs voor vuilnisbak Belinda die doorgaans niet zo
moeilijk is) dus hebben we bedacht dat het slimmer is alvast iets op de
luchthaven te eten zodat we het eten aan boord kunnen overslaan.
Nou, dat wordt een dure grap! Azië is toch zo goedkoop zegt
men? In ieder geval niet op de vliegvelden! Even rekenen : kopje thee voor
Belinda omgerekend 4,60 euro en cappuccino voor Remco 7 euro!!!! En dan zwijg
ik maar over het eten…
In het vliegtuig zittend wordt meegedeeld dat we wat
vertraging hebben en vervolgens zitten we anderhalf uur in de bloedhitte te
wachten totdat we opstijgen. Jemig zeg, kan die airco niet alvast aan??? Ik zit
aan het gangpad en aan de andere kant van het gangpad naast mij zit een man
ongelooflijk ongedurig te zijn. Om de minuut gaat hij met veel gekreun
verzitten, hij strekt zich uit met veel herrie, staat op, gaat weer zitten; ik
krijg er het heen en weer van L
Als na anderhalf uur het vliegtuig eindelijk de lucht in
gaat, zit hij binnen 5 minuten keihard te snurken!
Maar da’s nog niet alles; als we aankomen in Kunming en nog
over de landingsbaan taxiën, staat meneer op om zijn bagage te pakken. Een
stewardess maant hem weer te gaan zitten.
En als dan het vliegtuig bijna stilstaat, springen alle
Snezen om ons heen op en beginnen als idioten hun bagage uit de bagagevakken te
trekken. Wat gebeurt er? Hebben ze haast of zo? Niet te geloven zeg…. Wij
zitten op rij 3 maar krijgen nauwelijks de ruimte om uit onze stoelen te komen.
Ik zie een vrouw mijn rugzak uit het bagagevak trekken en aangezien ik langer
ben dan al die Snezen bij elkaar reik ik over de hoofden van de Snezen naar
deze vrouw, tik haar op de schouder en gebaar dat ze mij die rugzak moet geven.
Wat een hoop onbehouwen gedoe zeg…
En waarom? Even later staan we met zijn allen bij de band te
wachten op onze koffers.
Rare jongens die Snezen…
(Overigens is de kofferband die om mijn koffer – met het
kapotte slot zat – verdwenen. Gewoon, eraf gejat)
Ryan stelt zich voor in de ontvangsthal: hij komt ons alleen
ophalen en naar ons hotel brengen. Morgen zal zijn collega ons ophalen en naar
het station brengen. We zijn alleen in Kunming op doorreis naar Dali. We werken
ons door nog een aantal onbehouwen Snezen door keihard “Excuse me!” te roepen
en dan zitten we alweer in de auto.
Kunming is een stad met 7 miljoen inwoners en alweer zie ik
hordes sombere flatgebouwen om me heen. Bah, ik ben nu wel toe aan een beetje
groen eigenlijk.
We zijn moe en het is al laat dus besluiten we eerst maar
een klein hapje te eten in het restaurant van het hotel dat op de 23e
verdieping zit en ronddraait. (behalve als wij er zitten)
Hier is een buffet en dat is zo slecht nog niet. Als
voorgerecht nemen we sushi, voor het hoofdgerecht maken we een keuze uit
varkens- en rund vlees met boontjes, courgette en gebakken banaan. Toe nemen we
wat ijs en een klein cake je. Helemaal goed.
Morgen vertrekken we richting Dali; het is toch wel leuk om
nog heel even de straat op te gaan in Kunming. Jammer genoeg is het inmiddels
wel zo laat dat alle winkels gesloten zijn. Alleen Theewinkels (heel belangrijk
blijkbaar), kapperszaken en supermarktjes zijn nog open.
Ik ervaar hier voor het eerst dat men mij heel erg aanstaart
op straat. Sommige mensen verdraaien hun nek als ik voorbij loop. Is er iets
loos? Staat mijn gulp open of zo? Nee, we moeten toch concluderen dat het
vanwege mijn uiterlijk is. Het is een vreemde gewaarwording.
In een straatje waar veel viswinkels zitten is men het afval
van de dag in de goot aan het vegen. De stank is enorm. We staan ergens in een
grote bak met water te staren waar van alles in zit zoals o.a. hele grote
garnalen. Een man met een kar met daarop bamboe passeert ons (kun je dat eten?)
en voor het eerst zie ik hier vrouwtjes met de bekende strohoed op, die twee
rieten manden meetorsen die hangen aan de uiteinden van een stok die ze over
hun schouder dragen. Dat moet toch gigantisch zwaar zijn.
En alhoewel we nog zo goed opgelet hebben hoe we liepen,
verdwalen we toch. Dat is best lastig want men spreekt hier geen woord Engels.
Gelukkig is Remco zo slim geweest om bij het verlaten van het hotel een foto
van het hotel te maken en hij laat zijn iphone met daarop een foto van het
hotel zien aan een politieagent die ons de richting aanwijst.
Mooi, zo komen we dan gelukkig toch weer heelhuids in ons
hotel aan. Alwaar we gelijk even naar de receptie lopen om wat extra
toiletpapier te vragen.
Dus.
 |
| Zijdemuseum |
 |
| Een heleboel zijderups-cocons |
 |
| Zeer sterke draad, ik kan het niet stuk trekken |
 |
| Zicht op het immer pittoreske Kunming |
Morgen weer een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten