Zaterdag 12 mei 2012 Dali

Helaas hebben we de afgelopen nacht slecht, zeg maar niet, geslapen.

Reden daarvoor was een stel zeer luidruchtige Snezen die het nodig vonden midden in de nacht op ons binnenplaatsje te gaan staan schreeuwen.

Bovendien vierde het stel in de kamer naast de onze gelegen een zelf georganiseerd feestje waar een hoop gekreun bij klonk…

De ochtend aan de ontbijttafel was echter hilarisch:

Toen we aan het ontbijt verschenen was direct duidelijk dat er hier overwegend Aziatisch ontbijt wordt geserveerd.

Het enige dat nog een beetje in ons straatje kwam waren een viertal witte boterhammen, gekookte eieren en een schaaltje waarin jam leek te zitten.

Geen koffie, geen thee.

Gelukkig weet ik het Chinese woord voor thee (ik verbeeld me dat althans) en toen ik daarom vroeg werd het begrepen dus blijkbaar sprak ik het enigszins redelijk uit ook J

Afijn, wit brood, maar waar is de toaster?

Er stond wel een oventje; zou het de bedoeling zijn dat het brood daarin moet? De dame aan wie ik thee had gevraagd bleef lang weg, dus ik deed het brood in het oventje en draaide aan wat knopjes.

Toen we eenmaal aan de ontbijttafel zaten met ons schamele ontbijt kwam de thee dame weer binnen, keek hoofdschuddend naar het oventje, haalde met een boos gezicht het brood er weer uit, gooide het weg, en deed er twee nieuwe boterhammen in….

Binnen enkele minuten was het brood geroosterd en dat kregen we van haar op een bordje.

Inmiddels was het vriendelijke meisje van de receptie ook verschenen en alhoewel zij geen woord Engels spreekt, probeerde ik haar toch om “ butter “  te vragen, daarbij een smerend gebaar makend met mijn mes over mijn brood.

Daarop reikte ze mij met een vragend gezicht het kommetje jam aan.

Nee, ik bedoel boter!  U weet wel, om op het brood te smeren!! Beide dames begrijpen er niets van en lopen weg.

Wij kijken elkaar aan en omdat Selena ons op een afgesproken tijdstip zou komen halen – druk programma vandaag – zeg ik tegen Remco dat we ons brood dan maar gewoon met jam en zonder boter moeten eten. Zo erg is dat nu immers ook weer niet.

Wel jammer dat er ook geen zout of peper te bekennen is voor op het hardgekookte eitje…

Het vriendelijke meisje komt weer terug en ik vraag haar om “ salt & pepper “ (strooigebaar boven ei), maar ook dat begrijpt ze niet.

Ze duwt me een telefoon in de handen en als ik “Hello?”  zeg, krijg ik een Engels sprekende meneer aan de lijn die vraagt wat het probleem is.  “ Geen probleem “, zeg ik, “ ik heb alleen gevraagd om butter en salt & pepper”

“ Butter?”  vraagt de man, “ Could you spell that for me?”

Tuurlijk, B – U – T – T – E – R  (en laat die peper en zout maar zitten hoor)

Remco gaat inmiddels zitten wachten met zijn boterham want die is er van overtuigd dat er wat komen gaat en ik maan hem gewoon het brood met de jam te eten omdat we inmiddels een beetje haast krijgen. Tegen het meisje zeggen we “ Thanks, we’re oke, no problem!”

Het meisje gaat weg en komt terug met een pen en papier; of ik a.u.b. “Butter”  wil op schrijven.

Ja maar, het geeft niet, het is in orde, we hoeven geen boter, echt niet!

Nee, toch maar opschrijven alstublieft!

Prima, ik schrijf “ B U T T E R op het briefje en voor de grap dan ook maar S A L T & P E P P E R en daarna eet ik mijn boterham met ei op.

5 minuten verstrijken, daarna komt er iemand de ontbijtzaal in rennen met twee pakjes margarine in de handen. Toch? Zag ik dat nou goed? Ja, volgens mij wel.

We kijken elkaar aan; dat is toch niet voor ons? Zal toch niet….

In de keuken (wij zijn overigens de enige ontbijtgasten) wordt druk gepraat en er gebeurt van alles met potten en pannen.

“ Rem, misschien moet je de keuken even inlopen” , zeg ik, “ want volgens mij gaat dit niet goed!”

Als Remco terugkomt uit de keuken zegt hij: “ Dit geloof je niet; ze zijn twee pakken margarine in stukken aan het snijden en aan het verhitten!!!”

Dus….

Afijn, we verorberen de rest van het ontbijt nadat Remco een piepklein stukje margarine heeft uitgesmeerd op zijn brood – tot stomme verbazing van de twee Chinese dames – en willen daarna vertrekken.

Dan komt het Chinese meisje binnen rennen met een zak van A4 formaat in haar handen en laat dat aan mij zien. Alle tekst op de zak is uiteraard Chinees, maar helemaal in de linker onderhoek staat een piepklein Engels woordje : Pepper J

Om zoveel toewijding moeten wij natuurlijk wel lachen! We bedanken het meisje vriendelijk, verzekeren haar in het Engels dat het ontbijt geweldig was, dat we geen peper meer nodig hebben en dat we helemaal happy zijn. Thank you! Thank you!

Nou, is dat hilarisch of niet?

Selena komt ons halen en is gekleed in de originele dracht van de Bai, een minderheid waartoe zij behoort. De kleding is door haar zus gemaakt en heeft allerlei betekenissen. Zo duidt de lengte van de sliertjes aan haar hoofdtooi aan of een vrouw getrouwd is of niet.

Selena is 24 en nog niet getrouwd, dus de sliertjes aan haar hoofdtooi zijn lang.

(De ouders van Selena hebben vele broers en zusters, maar het was hen zelf toegestaan slechts  twee kinderen te krijgen, dus Selena heeft EEN zus. Als zij zelf mettertijd gaat trouwen, is het haar toegestaan een kind te krijgen)

We rijden Dali uit en zien talloze mensen op de rijstvelden werken. Uiteraard wordt er een stop ingelast om die op de gevoelige plaat vast te leggen. Ondanks de hitte zijn deze mensen vreselijk dik aangekleed. Als ik naar ze kijk, krijg is het al benauwd. “Ni hao!” roepen we naar deze harde werkers op het land en ze groeten ons vrolijk terug.

Ik vraag Selena waarom we altijd alleen maar vrouwen rijst zien planten; het is mega-zwaar werk de hele dag met gebogen rug in die hitte op het land te moeten werken.

“Vrouwen zijn er beter in”, zegt Selena, “ze zijn meer secuur” 

“Niet eerlijk”, zeg ik, “veel te zwaar werk” , en daar moet ze om lachen.

Hoeveel uur ze zo gebogen op het rijstveld staan is overigens afhankelijk van de hoeveelheid werk. Meestal tot het donker wordt, zegt Selena. Of gewoon, tot het werk klaar is.

Dus.

We rijden naar een plaatselijke markt in een dorpje dichtbij Dali gelegen en de betekenis van de naam van dit dorp is “Happy Town” (de Sneze naam ben ik even kwijt J)

Selena vertelt dat haar ouders haar en haar zus vroeger meenamen naar dit dorp om nieuwe kleding te kopen, dus de straat met winkeltjes waar we even later lopen noemt zij “ happy street” vanwege goede herinneringen.

Op deze markt lopen talloze minderheden rond en ik kan mijn lol niet op met mijn camera (al probeer ik natuurlijk zo onopvallend mogelijk te fotograferen want men is niet altijd even dol op gekke Westerlingen die fotograferen)

Alles is vers, zoals gewoonlijk.

Je koopt geen kipfilet, nee, je koopt een levende kip die je zelf vetmest en slacht.

Vissen zwemmen in bakken en worden door vrouwen met veel precisie uitgezocht en uit het water geschept.  Op hun rug dragen deze vrouwen rieten manden waarin alle koopwaar wordt meegedragen.

Ook zien we de tandarts.

Eh…. Ik ga geloof ik toch liever naar mijn eigen tandarts!

Ergens bij een stalletje kopen we een pakketje gestoomde rijst. De rijst is gestoomd boven een pan en is verpakt in bladeren met een touwtje eromheen. De vrouw bij wie we het kopen, haalt de bladeren eraf, doet het rijsthapje in een bekertje en druppelt er wat honing overheen. Prikkertje erin en lekker happen, smaakt prima!

“Soms eet ik dit als ontbijt”, zegt Selena.

Een jongen loopt voorbij – een bekende van Selena – met een grote zak  lychees en deelt er een paar aan ons uit. Hmm, lekker J

We lopen door “Happy Street” en links en rechts zitten erg leuke winkeltjes. Ergens in een winkeltje met oude troep koop ik een paar schoentjes die ooit aan een ongelukkige vrouw met ingebonden voetjes hebben toebehoord..

En dan slaat Selena af, naar stillere straatjes. Ze legt ons van alles uit over voordeuren en poorten en alle betekenis die de decoraties er omheen hebben.

Zo kun je zien wie de baas in huis is aan het feit of de phoenix (vrouw) of de draak (man) als bovenste afgebeeld staat op de gevel.

Al lopende komen we zo bij een huis waarvan we de binnenplaats gaan bekijken. Ook hier is van alles te zien en via de hoeken van de binnenplaats komen we weer bij andere binnenplaatsjes; het is veel groter dan je aan de buitenkant zou denken. Er is hier nog een ouderwetse waterput en naast de waterput op de grond zit een meisje een paar aardappels in een bak water te schrappen. Ik mag helaas geen foto van haar maken.

En alhoewel mijn maag nu wel zo stilletjes aan begint te rammelen, staat eerst nog een bezoek aan een zijde-borduur atelier op het programma.

Hier zien we drie meisjes borduren, zij zijn nog leerling.

Twaalf uur per dag zitten ze hier te borduren (waarom toch zo lang overal? Stuur die Arbo-wet eens langs hier!) en af en toe moeten ze op staan om te bewegen of in de verte te bekijken vertelt de eigenaresse van het atelier.

Binnen hangen de meest prachtige borduurwerken die eruit zien als schilderijen; slechts van dichtbij kun je zien dat het om een borduurwerk gaat.

Aan sommige van deze gigantische borduurwerken is door de “meester” meer dan twee jaar gewerkt en de prijzen zijn er dan ook naar.

We (vooral ik) staan te gapen naar dit prachtige werk maar kopen doen we hier niet natuurlijk, enkel zoeken we een mooi, klein borduurwerkje uit voor mijn ouders.

Buiten in de zon staan grote schalen met gekookte zijde-cocons te drogen en na nog even over de schouders van de leerlingen meegekeken te hebben, nemen we weer afscheid.

Het is de bedoeling om met de auto naar ons lunch-adres te rijden en net als we in willen stappen knalt er ergens een vat uit elkaar met een enorme klap en daarna is een luid gesis te horen. Mensen stuiven alle kanten op en dat doe ik voor de zekerheid ook maar want je weet maar nooit. Na een paar minuten blijkt het om een fles zuurstof te gaan, dus een stuk ongevaarlijker dan iedereen dacht, en vervolgt men zijn weg weer.

We lunchen ergens op de binnenplaats van een voormalig – groot – woonhuis en Selena en de chauffeur lunchen niet met ons mee. Zij lunchen samen op een ander plekje buiten ons zicht. We zitten dus met zijn tweetjes aan een enorme ronde tafel met een draaiplateau en krijgen voor ons zeven verschillende gerechten uitgestald.

Alles smaakt heerlijk behalve een visgerecht – een soort soep – waarin een hele vis drijft. Er komt een weeë lucht vanaf en beiden vinden we de geur al zo afstotend dat we het niet eens willen proberen (foei)

Na een bezoek aan afgrijselijk goor toilet (geul in de grond) gaan we op weg naar het meer nabij Dali gelegen om de aalscholver-vissers in actie te zien.

We gaan met een bootje het meer op, alleen wij tweeën, Selena en de roeister (alweer een vrouw) Voor deze zware taak heeft ze speciale handschoentjes aan en ondanks de hitte roeit ze flink door.

Als we bij de vissers zijn aangekomen die ongeveer in het midden van het meer liggen worden we vriendelijk begroet; we zien een 15-tal aalscholvers op de randen van de boot zitten met touwtjes om hun nek.

Uiteraard vind ik dit zielig - ik vind nou eenmaal dat dieren vrij moeten zij -, maar het is makkelijk oordelen over mensen die dit werk doen om hun dagelijks brood verdienen terwijl je zelf genoeg geld hebt om een dure reis naar China te maken.

De aalscholvers worden bevrijd van hun touwtje en in het water gegooid. De visser doet dit, door ze aan hun nek op te pakken en in het water te gooien en dat ziet er vrij wreed uit.

Volgens Selena vinden de vogels het niet erg, zijn ze het gewend, en vliegen ze nooit weg omdat ze eten van de visser krijgen.

Tja…

Als de vogels in het water liggen duiken ze naar vis en binnen enkele seconden hebben ze hele grote vissen te pakken. Hiervoor zijn ze dus getraind; de vissen die ze vangen zijn te groot voor henzelf om door te slikken. De visser schept de vogels met de vis in hun bek op met zijn schepnet en tilt het schepnet hoog boven zijn hoofd. “Training voor de vogels om de buit goed vast te blijven houden” volgens Selena.

Uiteindelijk pakt de visser de grote vis en laat hem trots aan ons zien. De vogel krijgt als beloning wat kleine visjes. Af en toe strooit hij ook een handje van deze kleine visjes in het water en duiken de vogels er achteraan.

Als op deze manier de nodige vis uit het water is gehaald vind de visser het welletjes. De Aalscholvers worden een voor een weer aan hun nek uit het water geplukt, op de rand van de boot gezet en de touwtjes gaan vervolgens weer om hun nekken…

Tja, wat zal ik ervan zeggen.

Heel bijzonder om van dichtbij te zien, mooie vogels, begrijpelijk dat men zo zijn dagelijks brood verdient, en toch ben ik het er niet mee eens.

De visser en zijn vrouw zwaaien ons weer vol enthousiastme uit en als we ze een kleine tip geven bedanken ze ons ongeveer zo’n honderd keer.

We mogen de vogels zelfs nog even op onze handen houden als we dat willen, ja dat wil ik wel! Gaaf zeg! Ze zijn trouwens behoorlijk zwaar en ik voel de piepkleine nageltjes die aan hun zwemvliezen zitten in mijn hand prikken maar dat mag de pret niet drukken.

Toch wel heel leuk om die natte klieders zo even op mijn handen te hebben!

Op de terugweg roeien Selena en Remco mee om de roeister een klein beetje te helpen want we hebben nu wind tegen. Volgens Selena is het gebruikelijk om op de terugweg een lied te zingen en ze geeft zelf het goede voorbeeld. Ze zingt een prachtig klinkend Snees lied waar we uiteraard geen woord van verstaan maar dat volgens haar over twee geliefden gaat. Daarna zijn wij aan de beurt maar Remco laat verstek gaan. Daarom maak ik mezelf dan maar onsterfelijk belachelijk door het eerste lied te zingen dat in mijn hoofd op komt en dat is “Kortjakje”, een liefdeslied schiet me niet zo gauw te binnen.

(Ach, kunnen zij ook eens lachen J)

En dan is het gedaan met de pret; het dagprogramma zit erop. Beiden zijn we bekaf van alles dat we gedaan hebben vandaag en we zijn behoorlijk gesloopt door de hitte.  We willen graag ook nog door de straatjes van Dali dwalen en wat winkelen maar we zijn dringend toe aan een douche en een klein tukkie.  Als we daarna Dali in willen gaan blijkt vlak voordat we vertrekken dat ons toilet niet meer doorspoelt. Ja, nou, dat zien we vanavond dan wel weer hoor. We willen nu echt eerst weg want het wordt straks donder en we willen foto’s maken van Dali. Dus lopen we lekker rond in Dali, fotograferen wat en winkelen wat en werken vervolgens bij hetzelfde restaurantje als gisteren avond een heerlijke maaltijd weg.

Bij de supermarkt kopen we ons ontbijt voor morgen want Selena komt ons morgen heel vroeg halen en het ontbijt in het hotel is toch niet veel soeps!

We besluiten ergens op een terrasje te blijven zitten en zo de avond door te brengen.

Lekker mensen kijkend ondertussen in mijn travel journal schrijvend zitten we hier te genieten. Wel loop ik tussendoor even terug naar de kamer om de netbook te halen zodat we de vandaag gemaakte foto’s over kunnen zetten.

“Ach ja, da’s waar ook, het toilet spoelde niet door” denk ik, als ik terug op de kamer ben.

Gelijk maar even regelen dus. Ik loop naar de receptie en oh hemel, daar staat het goedlachse meisje dat geen Engels spreekt weer…

“Excuse me”, probeer ik, “ Our toilet doesn’t flush anymore”

Eh… uiteraard begrijpt ze er geen fluit van J

Ik probeer het uit te beelden maar hoe doe je dat?

“Come, I’ll show you” zeg ik tenslotte en gebaar haar mee te lopen.

Een blik op het toilet is natuurlijk voldoende en het probleem is binnen no-time verholpen door een meneertje met een ontstopper en een tang.

Daarna loop ik nog een keertje terug om wc-papier te vragen dat ik ook heel beeldend uit weet te beelden (jullie mogen zelf verzinnen hoe ik dat deed; het meisje van de receptie moest er in ieder geval smakelijk om lachen!)

Remco vroeg zich inmiddels al af waar ik bleef maar heeft zich niet verveeld en heeft een klein Snees vriendje gemaakt. Hij heeft hem een speeltje gegeven die we speciaal voor dit doeleinde in de rugzak hebben zitten en het kleine jongetje hangt hele verhalen tegen Remco op. (waar Remco uiteraard geen hout van begrijpt)

We blijven nog lang op het terras hangen omdat het zo gezellig is en gaan veeeel te laat naar bed. Morgen moeten we erg vroeg op dus dan zullen onze ogen nog wel dicht zitten.

Nouja, jammer dan, het was het waard!

Selena in kleding van de Bai

De rijstvelden van Dali

Grootouders zorgen voor de kleinkinderen

Suiker op de markt van Dali

Kippenpootjes op de markt van Dali

Varken op de markt van Dali, o.a. snuit en staart!

Veel minderheden op de markt van Dali

Kruidenmeisje

Selena en ik op de markt van Dali

Verse vis scheppen op de markt van Dali

Deze vrouwen zoeken vis uit op de markt van Dali

De tandarts op de markt van Dali

"Happy Street"

Dit soort "versiering" wordt gebruikt bij begrafenissen

De straatjes van Dali

Selena laat ons een traditioneel Chinees huis zien

De binnenplaats van het huis

Selena en Remco

Selena en ik

Zijde borduur-school

Ons lunchadres

Wij gaan het meer op in het achterste bootje

Zo varen we naar de aalscholver-vissers toe

Aalscholver

Het gaat er nogal ruw aan toe...



Als de vogel een vis gevangen heeft, wordt hij uit het water geschept met vis en al

Dit is " training"  de vogel moet de grote vis vasthouden en dat kost moeite

Getraind in vangen van te grote vissen om door te slikken

Het werk zit erop voor vandaag...

Ze zwaaien ons vriendelijke uit

Selena en Remco helpen roeien op de terugweg

Mooi Chinees plaatje

Waarbij Selena voorstelt een foto van ons te maken

Deze man bewerkt zilver

Centrum van Dali

Tja, als je moet, dan moet je :-)