dinsdag 5 juni 2012

Vrijdag 11 mei 2012 van Kunming naar Dali

Het ontbijtbuffet is goed in dit restaurant in Kunming, er zijn verse broodjes en we nemen allebei een lekkere ommelet. Hierna is het tijd voor een korte reorganisatie van de koffers. In de paar dagen tijd dat we in China zijn hebben we (oke, vooral IK dan) het gepresteerd zoveel leuke dingen te kopen dat we er andere dingen voor achter moeten laten. En zo laten we hier in Xi'an een stapeltje (oude) kleding achter waarop Remco een briefje schrijft met "No need" in de hoop dat men het begrijpt.
We worden opgehaald door Daisy die ons naar het zeer dichtbij gelegen station brengt. Het station ligt letterlijk aan het einde van de straat dus het is maar een paar minuten rijden met de auto en echt heel decadent, maar ik ben er toch wel blij om want de koffers zijn zwaar!
Tijdens de korte autorit spreken we over gezondheid en vraag ik Daisy of er eten te koop zal zijn aan boord van de trein. Het antwoord is "nee". Maaltijden zijn namelijk alleen te koop op lange reizen...
Ah, dus een 6 uur durende treinreis is geen lange reis? Tja, ik denk toch nog te Nederlands waarschijnlijk :-)
Daisy keert zich om vanaf de bijrijdersstoel en kijkt naar ons.
"You look oke" zegt ze tegen mij, "but you look fat" zegt ze tegen Remco. "I think you'd better run to Dali"
Ik schiet in een onbedaarlijke lach en Remco kijkt stomverbaasd. Deze Daisy neemt geen blad voor de mond!

Op het station gaan we weer door de security en een dame van de bewaking wil mij in het Chinees duidelijk maken dat er iets in mijn rugzak zit dat niet in orde is (ik zou niet weten wat) Uiteraard doe ik net of ik haar niet snap - ikke niet spleek Snees - en vervolgens komt er een belangrijkere man bij die zegt dat het wel goed is, en dat ik door mag lopen. Ook in het Chinees natuurlijk, maar de boodschap ik wel duidelijk als iemand je gebaart door te lopen :-)

De trein ziet er grappig uit met allemaal paarse siergordijntjes voor de ramen en bovendien is het een slaaptrein. Ieder compartiment bestaat uit twee rijen van drie bedden boven elkaar, dus in totaal zes bedden. Alles is open, dus als je bij wijze van spreken door de "gang" loopt die erlangs loopt, kun je voeten van iemand die in bed ligt aanraken. (tijdens de reis zagen we hier en daar dan ook de nodige blote voeten uit bedden steken lopend door het gangpad)

We installeren ons op twee bedden tegenover elkaar. Best wel lekker eigenlijk: kussens in je rug, je kunt je benen lekker strekken en naar buiten kijken. Als snel worden de bedden boven de onze in beslag genomen door Snezen die erin klimmen, de denkens over zich heen trekken en in slaap vallen (ondanks de warmte onder zo'n deken, pfff)
(In het compartiment naast de onze ligt gedurende vrijwel de hele reis een Snees echt keihard te snurken :-)
Als we net in de trein stappen klinkt er muziek van Vivaldi door de trein - dat komt wel wat vreemd over - maar gedurende de rest van de reis horen we Chinese muziek en dat vind ik toch wel passender!
Daisy heeft ons verteld dat de onderste vier bedden voor ons gereserveerd zijn en dat zal ongetwijfeld ook op onze kaartjes staan, maarja, die kunnen we dus niet lezen.
En nu er Snezen in de bedden boven ons kruipen voelen we ons niet geroepen daar wat van te zeggen. Wat moeten twee mensen immers met vier bedden? We zitten prima zo, laat die Snezen maar pitten.

Zittend in de trein zien we het Chinese landschap aan ons voorbij trekken en ik maak talloze foto's. Ook IN de trein trouwens, want zoals het er aan toe gaat vind ik best wel hilarisch af en toe.
De conductrice die onze kaartjes heeft gecontroleerd komt even later ook de vloer dweilen : iedereen voeten omhoog!
Overigens, de controle van de kaartjes ging als volgt: je geeft je tickets af, er wordt een grote map bij gehaald, daaruit krijg je dan een kunststof kaartje met daarop de naam van je eindbestemming.
Vlak voordat je op je eindbestemming arriveert komt de conductrice weer langs en wordt er weer geruild: wij geven de kunststof kaartjes weer terug en krijgen van haar weer de papieren tickets. Dus... :-)

Ik zie allerlei interessante dingen buiten zoals graftombes, leuke dorpjes en mensen die op het land werken. Sommige zijn het land aan het ploegen met een os. Nadat ik het ongeveer twee uur heb uitgesteld moet ik dan toch echt naar het toilet.
Ai, dat valt tegen! VIES!!! Dus, hop, daar komt het flesje desinfectant weer van pas!
Als de man met de nootjes etc. langs komt zien we een meisje dat vlakbij ons zit een bak noodles kopen. Maar hoe werkt dat dan? Om noodles te eten heb je toch kokend water nodig? Het meisje vertrekt en is een minuut later weer terug; de stoom komt uit haar bakje noodles.
Ik ga op onderzoek uit en ontdek een machine waaruit je kokend water kunt tappen. AHA! Tja, dat had ik kunnen weten. Een beetje Snees kan ook niet langer dan een uur zonder zijn thee natuurlijk :-)
Dus kopen wij bij de snack-man ook twee bakken noodles en daarmee komen we de dag wel door (zijn grote bakken)

Om een uur of drie stort ik dan toch in: ik kan mijn ogen niet meer open houden. Dus doe ik een lekker tukkie; we liggen tenslotte niet voor niets op bedden!
Eigenlijk vliegen de zes uur in de trein om en voor we het weten zijn we aangekomen in Dali.
Een leuke meid die zich voorstelt als Selena haalt ons af bij het station. We rijden naar Dali, naar ons hotel dat zich binnen de oude stadsmuren van Dali bevind en dat ziet er erg gezellig uit.
Het hotel heeft een gezellig binnenplaatsje en de kamers zijn ook erg leuk, met zelfs een moderne badkamer erin met een glazen wand naar de kamer zelf. De buitendeur gaat op slot met een hangslot.

Eerst brengen we even snel onze vuile was naar de receptie. Vooral Remco heeft schone shirts nodig dus zijn we blij met de mogelijkheid van dit hotel om je kleding te laten wassen.
Bij de receptie wordt de vuile was echter ter plekke uit de tas gehaald en nageteld - inclusief de vuile onderbroeken - alles wordt gewoon op de receptie gelegd om te tellen en wij staan erbij....
Eh... toch vrij genant... Maarja... als zij dit gewoon zo doen tja... moet ik me dan generen? Nee toch eigenlijk.... haha, wat een situatie zeg! :-)

Als we ons even opgefrist hebben neemt Selena ons mee door de oude straatjes van Dali en laat ons het een en ander zien. Hoe handig: de oude stad van Dali begint zo ongeveer buiten de poort van ons hotel. Het stikt van de leuke winkeltjes en er is veel publiek (Sneze toeristen, zo blijkt later) Selena wijst ons een goed restaurant en als we daar later gaan eten zitten we inderdaad te smikkelen voor weinig :-)
Na het eten maken we een ommetje langs de winkeltjes en hier ervaar ik voor het eerst hoe het voelt als IK de bezienswaardigheid ben.... Mensen vragen of ze een foto van me mogen maken en op een gegeven moment is het zo dat de ene persoon de andere afwisselt om met me op de foto te mogen. Wat is dit nu? Hilarisch gewoon! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Remco staat erbij en maakt er op zijn beurt ook weer een foto van. Het is zelfs zo erg dat een mannetje me achterna rent om te laten zien dat de foto mislukt is en of de foto alstjeblieft nogmaals gemaakt mag worden? hahahaha, wat een giller! Tja, je kunt je fans niet teleurstellen :-)

We kopen - alweer - veel te veel souvenirs, o.a. een hele mooie geborduurde tas voor mij. (hoe krijg ik het in hemelsnaam allemaal in mijn koffer?) en gaan laat in de avond nog even een drankje halen bij hetzelfde restaurantje als waar we gegeten hebben.
De tafeltjes zitten bomvol met dobbelende Snezen die de grootste lol hebben. We vragen aan de knul die ons bedient en die bij uitzondering redelijk Engels spreekt hoe het spel in zijn werk gaat en dat wil hij ons wel uitleggen. Hij komt bij ons aan tafel zitten en we spelen samen een paar spelletjes; het is een leuk spel.
Inmiddels zitten de Snezen aan de andere tafeltjes nieuwsgierig naar ons te kijken en te lachen omdat wij het spelletje ook willen leren. Een Snees gebaart ons dat we erbij moeten komen maar dat is onmogelijk omdat wij geen Chinees spreken en zij geen Engels en je voor het spel tegen elkaar moet kunnen opbieden. Bovendien spelen ze om drank, de tafel staat boordevol lege bierflesjes. Neuh, mij niet gezien! We nemen lachend afscheid om ons leuke hemelbed op te zoeken.
Morgen meer Dali!

Op het station van Kunming
Met de trein naar Dali
Geen stoelen maar bedden, drie boven elkaar aan elke kant
De bovenste twee bedden zijn nog net te zien op de foto

Conductrice, annex schoonmaakster
Thermoskan in stalen frame, kan ie niet omvallen!
Mooi de tijd om weer even bij te schrijven
Er zijn ook nog stoeltjes aan de zijkant
Deze man met de nootjes en noodles gaat mee aan boord van de trein
Vanuit de trein: dit zijn voorouder-huisjes




Stuwmeer


Stationnetje.. waar eigenlijk? eh...

Lunch met noodles
Best relaxed!
Onze hotelkamer in Dali
Wastafeltje
Badkamer = glazen huisje dat in de kamer staat. Met Chinees dakje!
Zo sluit de deur aan de binnenkant
En zo sluit de deur aan de buitenkant
Binnenplaats waaraan onze kamer ligt


Lounge
Dali bij avond

Dit vrouwtje verkoopt kinderspeelgoed
Links het oude operagebouw van Dali, rechts een restaurant





2 opmerkingen:

  1. Wat een heerlijke verhalen weer Belinda. Ik heb overigens mijn ouders een link naar je blog gestuurd, want zij gaan in september naar China. Kunnen ze zichzelf een beetje inlezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sjee, wat een belevenissen Belinda! Een mens maakt wat mee ;-) En wederom gave foto's :-D

    BeantwoordenVerwijderen